Milan* & Timo* | TweelingEngeltjes

Milan* & Timo*

Mijn verhaal schreef ik korte tijd na de stille geboorte van onze jongens 20 jaar geleden.

Op 10 februari 1998 heb ik een test gedaan en toen bleek dat ik zwanger was! Op 16 oktober zou ik uitgerekend zijn. Tijdens de eerste echo (met 12 weken zwangerschap) bleek dat we een tweeling zouden krijgen. Dit is echt het mooiste wat me ooit verteld is, want van kinds af aan heb ik me een tweeling gewenst!! Echter na 23 weken zwangerschap ging het ‘goed’ mis.

Vrijdag 12 juni begon de hele ellende. Of eigenlijk al op donderdagavond, maar dat wist ik toen nog niet. Ik had die donderdagavond namelijk wat bruinige afscheiding en ik dacht nog dat dat wellicht niks te betekenen had, ik had een vrij drukke week achter de rug, en diezelfde dag ben ik met mijn moeder flink gaan winkelen. En hier was ik nogal moe van. Dus daar verder geen aandacht aan besteed. Echter vrijdagmorgen zag ik ietwat bloedverlies. Toen heb ik direct de verloskundige gebeld. Ik had ook ’s nachts zo’n pijn in mijn onderbuik gehad, ik dacht nog dat ik last had van ‘rekkende banden’. De verloskundige vertelde me dat ik die dag maar niet moest gaan werken, gewoon rustig aan doen. Plotseling werd die pijn die ik al ’s nachts had gehad, veel erger, echt vreselijke pijn. Achteraf weet ik dat die hevige pijn, die krampen, weeën zullen zijn geweest. Nog geen kwartier na het telefoontje met de verloskundige, om 08.45 uur, voelde ik een flinke ‘knak’ in mijn buik. Direct erna verloor ik naar mijn idee flink wat vruchtwater. Ondanks dat het mijn eerste zwangerschap was, wist ik wat er gebeurde. Ik was er ook vrij rustig onder. Ik had het idee dat wanneer we eenmaal in het ziekenhuis waren aangekomen, alles wel goed zou komen, dat zie je immers vaak genoeg op t.v.?

Vliegensvlug toen naar het ziekenhuis. Ik wilde niet in een rolstoel, maar na een paar schuifelende pasjes verloor ik weer zoveel vruchtwater dat ik erg angstig werd. Arthur vroeg snel om een rolstoel, een verpleegkundige ging met ons mee naar de echokamer. Op de echo voelden we ons enigszins gerustgesteld, omdat we zagen dat beide kindjes nog leefden!! Echter het water van een kindje was gebroken! Gelukkig zat er nog voldoende water, zeiden ze ons, ook dat dit vruchtwater steeds vernieuwd wordt. Er zat ook een rare ‘verzakking’ in dat vlies, later bij een inwendig onderzoek bleek dat daar ook veel vruchtwater in zat. Dit verloor ik tijdens dat bewuste onderzoek. Uiteindelijk werd ik toen naar een verloskamer gebracht waar gewacht werd op wat de gynaecoloog zou besluiten. Dit was een heel moeilijk moment, gaan ze me hier houden om te vechten samen met onze jongens, of doen ze helemaal niks. Gelukkig werd ik toen aan de remmers gelegd.

Ik kreeg nogal snel last van de bijwerkingen van de weeënremmers. Zaterdag 13 juni was het zo erg dat ik het eigenlijk niet meer zag zitten. Arthur wel, van ieder ‘positief’ woord werd hij weer superpositief. Ik kon me echter niet voorstellen dat een kindje na een zwangerschap van 25 weken een volwaardig bestaan zou kunnen gaan hebben, laat staan 2 kindjes van 25 weken. Want ons werd toen gezegd dat wanneer ik eenmaal 25 weken zwanger zou zijn, de kindjes levensvatbaar zouden zijn. Maar op die dag vroeg ik me wel 100 keer af wat levensvatbaar zou betekenen. Voor ons en voor onze tweeling. Wat houdt dat in, levensvatbaar, gehandicapt of gezond? Je weet het niet, je kunt er alleen maar naar gissen. Ik zag het die dag totaal niet meer zitten, ik zei de heren doktoren dat ik van de remmers af wilde. De dokters waren toch al niet erg positief. Ik denk nu achteraf omdat er ‘maar’ een vlies gebroken was wilden ze er alles aan doen om niet ook het andere kindje te verliezen. Terwijl ik graag natuurlijk allebei wilde zien opgroeien. Maar nadat we met weer een andere gynaecoloog hadden gesproken, hebben we toch besloten dat we ondanks alles ermee door wilden gaan. We wilden niet moeten leven met de gedachte dat we bewust het leven van onze zoontjes op het spel hadden gezet. Want het zou immers ook goed kunnen aflopen. En we wilden al het mogelijke doen om ze te redden. Om ze te zien opgroeien tot kanjers van jongens. Die zaterdagnacht had ik met heel veel pijn, weeën om de 2 minuten. Ontsluiting van 1 à 2 cm. Het was niet te harden. Onbeschrijflijk veel pijn.

En die angst die op je af komt. Die onwetendheid gaat op een gegeven moment ook parten spelen. Toen hebben ze het medicijn verhoogd qua dosis, extra zetpillen, omdat ik eigenlijk al op het maximum zat vanwege de hartkloppingen!! Maandag 15 juni bleek een hele goede dag, weinig tot geen contracties. Dit gaf ons weer eens heel veel hoop. Maar we wisten ondertussen al dat dit van het ene op het andere uur kon omslaan. De hoop dat wellicht Timo het zou redden omdat zijn vliezen nog niet waren gebroken, werd om 20.30 uur de kop in gedrukt. Ondanks alle goede zorgen van het personeel, van Arthur, en ondanks mijn bedrust mijn goede bedoelingen en weinig tot geen inspanningen ging het mis!! Ik voelde weer een soort ‘knak’ minder hevig als de eerste keer. Ook zijn water brak, gepaard met heel veel bloedverlies. Dit kon gewoon niet goed zijn! Tot woensdagavond ging dit zo door. Er werden telkens echo’s gemaakt. Gelukkig beide kanjers leven nog, maar wat liggen ze stil, vreselijk stil.

Wat een verschil met de ‘pretecho’ die we een 2 weken eerder hadden gemaakt, en waarop totaal helemaal niks, aan onze jongens mankeerde. Wat waren we gelukkig dat toen alles goed was, en dat ze flink gegroeid waren ten opzichte van de eerste echo. Aan de ene kant die vreugde dat ze nog leven, dat ze willen leven? En aan de andere kant dat verdriet, want stiekem weet je dat dit alles het begin van het einde kan/zal zijn. Arthur was gelukkig vanaf vrijdag 12 juni niet meer bij me vandaan gegaan, hij mocht blijven slapen, eten alles. En daar was ik heel blij mee, want hij heeft me echt erdoorheen geholpen. Hij heeft me gewassen, van alles aangegeven, eten gevoerd!!, de po aangegeven, na iedere plas ontsmet, telkens mijn verband verschonen, echt hij heeft dingen gedaan waarvan ik helemaal niet verwacht had dat hij ze zou doen.

Als je dan daar zo ligt met al dat bloedverlies en waterverlies, kan je maar aan een ding denken, laat het toch afgelopen zijn, dit kan nooit meer goed komen voor die knulletjes!! Aangezien ik volledige bedrust had gehouden was toch het water gebroken van onze tweede jongen. Dit was zo’n domper op al onze goede bedoelingen. De dag erna mocht ik dan ook van het verplegend personeel zelf naar het toilet, een blokje om, heel rustig, maar het mocht. Maar wat een angst als ik op het toilet zat, ik was zo bang dat ik een van onze jongens in het toilet zou vinden. En lopen? Dat ging totaal niet, pijn, heel veel vreselijke pijn. Milan was inmiddels zo ver ingedaald dat zijn lijfje (beiden lagen in stuit) heel erg drukte op mijn schaambeen. Het was een hel. Het is iedere keer zo hard als je ze nog voor hun leven ziet vechten en als je dan als moeder alleen nog maar kan denken: jongens, geef het toch op, jullie krijgen toch zo geen eerlijke kans! Ik heb ze bijna dood gewenst!!! En dit doet zo’n pijn om dit te beseffen, dat je ze de dood in gewenst hebt!! Ik gunde ze een goed, gezond en gelukkig leven, want tijdens die pretecho bleek ook dat alles er op en er aan zat, geen afwijkingen NIKS!! En nu dit, gezonde kindjes die geen kans hebben gekregen!! Ze hebben een heel ongelijk gevecht aan moeten gaan, een gevecht veel te zwaar voor hen. Een gevecht zo groot, onmogelijk voor zulke kleine ventjes om dit te winnen. Woensdagavond, floepte er ‘beneden’ iets uit, bleek dat dat een gedeelte van een navelstreng was. Hier zat geen leven in! Toen hebben ze gelijk de remmers uitgeschakeld. Dit betekende dat het kindje of wellicht beide kindjes dood waren?!? Het is heel, heel hard als je dan denkt: laat ze rustig ingeslapen zijn! Echter op de echo lieten ze nogmaals zien dat ze wilden leven! Hoe hard kan het leven zijn?

Het ene horrorscenario na het andere passeerde ons: een niet-ontwikkeld 3e kindje, een 3e circulatie. Ze konden hetgeen ze ‘voelden’ en zagen niet met elkaar verenigen en dan ook nog het feit dat er geen leven geconstateerd werd in de navelstreng. Op de echoband die wij toevallig bij ons hadden, hebben ze alles nogmaals goed nagekeken, ze konden echter niks ‘raars’ ontdekken. Toen maar zo blijven liggen, met ‘geboren’ navelstreng. En maar huilen en hopen en smeken en bidden!

Donderdagmorgen 07.30 uur weer een echo. Onze kanjers hadden het opgegeven!! Het plaatje wat we zagen was nog veel stiller dan al de andere stille echo’s. Hun hartje klopte niet meer, ze waren dood. VERDRIET VERDRIET VERDRIET. De ongelijke strijd was gestreden, ze hadden verloren, wij hadden verloren, we hadden alles verloren. Onze kinderen, onze toekomst. Maar het was allemaal nog niet over, nee, het begon nog eens opnieuw alle ellende, nog meer ellende, de bevalling! Ik had geen ontsluiting, geen weeën, helemaal niks! Nu moest ik het hebben en kwam het niet. Ik werd heel boos, boos op alles, maar o zo boos op mezelf. Wat liet mijn lichaam me in de steek, alweer. Ik smeekte om een keizersnee, maar voor mijn verwerkingsproces bleek het beter om alles zelf te doen. Wachten, persen, trekken, draaien en wat nog meer.

Uiteindelijk na veel pijn en moeite is onze Milan in stuit geboren, we hadden jammer genoeg nog maar één naam waar we voor de volle 100% achter stonden. We hadden altijd gezegd het eerste jochie dat geboren wordt heet Milan, voor de tweede hadden we een naam maar we waren nog niet zeker van de naam voor ons tweede kindje. Maar aangezien het uiteindelijk allemaal zo snel is gegaan, hebben we ons 2e kindje toch maar die naam gegeven Toen ik Milan in de armen hield, was ik ondanks alles, alles vergeten, ik had mijn jochie in mijn armen, ons kindje! Ik voelde me toch heel trots, hij was zo mooi en voor de duur van de zwangerschap vrij groot zeiden ze: 29 cm., 460 gram, 08.50 uur geboren.

Timo was nog niet ver genoeg ingedaald, dus kreeg ik weeënopwekkers toegediend. Toen Timo half geboren was, zijn beentjes en 1 armpje, mocht ik niet meer persen omdat de baarmoedermond om zijn hoofdje zat, toen moest gewacht worden tot de opwekkers hun werk gingen doen, dit leek een eeuwigheid! Dit is toch iets voor een griezelfilm kon ik alleen maar uitroepen!! En zo heb ik meer dan een uur moeten liggen, de weeënopwekkers werkten niet!! Milan dood in mijn armen en Timo dood en half geboren tussen mijn benen. Uiteindelijk is Timo om 10.07 uur geboren, 30 cm., 480 gram. Toen ik hem zag, schrok ik een beetje, zijn mondje en neusje waren wat omhoog geduwd, hij had immers klem gezeten in mij!! Ze konden toen niet veel doen omdat de baarmoedermond om zijn hoofdje zat, als ze dan zouden trekken of ik persen dan zou die ook nog beschadigd raken.

Ook hij was heel mooi. Ze leken allebei wel op elkaar. Timo was alleen wat ‘dikker’ leek wel, hij had wat zoals ik het noem ‘spek’ armpjes en beentjes echt al met wat ‘vlees’ erop. Het zijn onze kindjes, ik ben er heel trots op dat ik ze heb! Omdat ik heel veel bloed had verloren voor, tijdens en na de bevalling, viel ik vrij snel na de geboorte van Timo flauw. Ze hebben me heel snel naar de o.k. gebracht, om te curetteren, want de placenta kwam natuurlijk ook niet vanzelf. Tijdens de curettage heb ik 3,5 liter bloed verloren tijdens 10 minuten!! Ik heb zelf ook nog ruim drie kwartier kritiek gelegen. Gelukkig had ik om algehele verdoving gevraagd. Ik zag me al een ruggenprik krijgen en dan ook nog de pech dat ze een zenuw zouden beschadigen! Zo ‘nuchter’ kon ik ook nog ondanks alles denken.

Toen ik weer op de kamer was, hebben we met naaste familie afscheid van Milan & Timo genomen!! Foto’s gemaakt, vastgehouden, geknuffeld, bewonderd. Ze waren heel mooi, volmaakt, alles erop en eraan. Uiteindelijk zijn ze veel te snel meegenomen voor onderzoek. Maandag 22 juni hebben wij in de kapel van het ziekenhuis afscheid van ze genomen. We hebben ze samen in een heel klein wit kistje laten leggen. Een groot lichtblauw bloemstuk voor het hele kleine kistje. De schok is groot als je de ruimte binnenstapt en een heel klein wit kistje ziet staan. Het klopt niet, het past niet. Het is heel wreed. We zijn zelf niet aanwezig geweest bij de crematie, de begrafenisondernemer heeft ons wel het tijdstip van crematie doorgegeven. Hij heeft ervoor gezorgd dat zodra de as was vrijgegeven, we Milan & Timo eindelijk thuis zouden krijgen.

Update: na sectie is gebleken dat Milan & Timo kerngezonde kereltjes waren…… De tijd die volgde was emotioneel zwaar. Je hele leven ziet er in een klap totaal anders uit. Je bent je toekomst kwijt. Je moet door, maar je weet niet hoe. Mensen proberen met allerlei goed bedoelde woorden je een beetje te troosten. Maar veel van deze woorden komen keihard aan. Ze doen pijn, maar mensen begrijpen niet dat ze je pijn doen. We zijn onze kindjes verloren, en daarnaast ook nog de nodige mensen om ons heen. Doordat ze ons niet wilden begrijpen, zich niet de moeite deden om onze meningen te respecteren. Dat heeft ons heel veel extra verdriet gedaan. Maar toentertijd hebben we voor onszelf gekozen, en nog steeds voelt dat heel goed. Voortdurend word je heen en weer geslingerd tussen gevoelens. Het is de moeilijkste tijd geweest in ons leven, maar we hebben deze tijd doorstaan door veel te praten over onze gevoelens met elkaar en ik met lotgenoten. Hierdoor weet je dat je niet alleen staat in je verdriet. Inmiddels zijn we naast onzichtbare ouders van de mooiste jochies, trotse zichtbare ouders geworden van de allermooiste dochter. Na een bevalling van 5½ uur (van ontsluitingsweeën tot en met de uiteindelijke geboorte) is onze dochter Esra kerngezond op 2 juni 1999 thuis geboren. We genieten van elk moment samen met haar. Ze is ons grote wonderkindje.

Inmiddels ben ik op 17 mei 2002 weer trotse zichtbare moeder geworden van onze derde zoon en vierde kindje. Hij is geheel onverwacht via keizersnede ter wereld gekomen, dit omdat hij zich in de laatste week van de zwangerschap nog heeft gedraaid. Vanwege zijn hoge geboortegewicht (uiteindelijk 5000 gram!) en 4 cm ontsluiting leek het de verloskundige verstandiger om hem te halen. Door de komst van ons vierde kindje is ons geluk uitgebreid en ons gezin compleet.

Milan* & Timo*
✩ Beiden overleden en geboren op 18-06-1998 ✩

Please follow and like us:

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.