Elina Rosa* & Marley Jane*

Maandagavond, 7 oktober 2019

De pijn werd ondragelijk ik stond als een paard tegen de muur aan te schuren met mijn rug. Bijna 24 weken zwanger van mijn tweelingdochters, het ziekenhuis gebeld en mocht komen voor controle mijn beste vriend ging met me mee omdat me partner nog op ze werk was.
Rond 22 uur kwamen we aan en onderweg in de auto hebben we nog de grootste lol gehad en nooit gedacht dat die avond zou veranderen in me ergste nachtmerrie.

Ik kreeg een echo en de gynaecoloog vertelde dat de meiden het super naar hun zin hadden in me buik hartjes waren goed alles was volgens haar zeggen perfect tot een minuut later der hele hoofd vertrok, ik vroeg haar wat er aan de hand was omdat ik schrok van haar , ze wilde niks zeggen en ging meteen een andere arts erbij halen. Zo gezegd zo gedaan ook haar hoofd stond met een verschrikt gezicht en wilde meteen inwendig voelen en daar kwam het , ik had al 5 cm ontsluiting en de vlies van baby 1 hing er al half uit . Meteen kwam ze ter zake met de mededeling dat de bevalling begonnen was en dat ze waarschijnlijk diezelfde nacht nog geboren gingen worden en ook meteen zouden komen te overlijden , ik wilde meteen naar huis omdat ik in alle Staten was van wat ik hoorde en weg wilde weg van al die mensen die me meisjes gewoon dood zouden laten gaan , ze konden niks voor me betekenen dus wat moest ik der nog doen toen ze me adviseerde om te blijven omdat het wel is helemaal verkeerd af zou kunnen lopen , heb ik tegen der geschreeuwd dat het me niks meer kon schelen of ze nou in het ziekenhuis dood zouden gaan of thuis het maakte me niks meer uit

Gelukkig kwam er een hele lieve zuster die me gekalmeerd heeft en me toch zo ver heeft gekregen om te blijven, er werd overlegd met het ziekenhuis in Zwolle of zij nog iets voor mij konden betekenen maar ook die zeiden dat ik al te ver heen was en wilde me niet laten komen. Ik moest de vader van de meiden maar bellen om te zeggen dat ie moest komen, onze relatie stelde al geen reet meer voor en de zwangerschap van de meisjes heeft hij nooit iets gedaan maar ik heb hem evengoed gebeld met de mededeling dat het klaar was met de baby’s en dat ik moest blijven vond ie het ook niet nodig om te komen hij vroeg of me beste vriend daar nog was en dat die dan maar bij me moest blijven slapen zo gezegd zo gedaan de artsen vonden het maar vreemd want dit was natuurlijk niet de normale gang van zaken, nee wen der maar aan want bij ons gaat niks normaal !

De volgende dag was ik nog niet bevallen tegen ieders verbazing in en hebben opnieuw overleg met het ziekenhuis in Zwolle gehad en toen mocht ik wel komen maar ik moest snel beslissen ook zou het betekenen dat ze voor baby 1 niks zouden doen maar wel een methode hadden waardoor baby 2 nog een kans zou maken voor mij was het een keus tussen 2 kwaden omdat het voelde alsof de eerste baby niks voor me zou betekenen , maar ik ben toch gegaan want al had ik maar een kleine kans dat ik met 1 van de 2 naar huis zou kunnen ik moest en zou me kindjes levend mee krijgen dus ben opgehaald met de ambulance en van Harderwijk naar Zwolle gebracht .

Bij aankomst kreeg ik meteen te horen dat ik mijn kamer niet meer uit mocht en alleen van me bed naar de wc mocht ik kreeg meteen een wegtrekker omdat ik het niet kon verdragen dat ik opgesloten zat in die kamer de kamer was koud en kill en zat me verschrikkelijk te irriteren aan die spuuglelijke zonnebloem die ze op de muur hadden geschilderd alsof het daardoor gezelliger werd , maar goed ik moest accepteren dat dit het was ik had een doel en dat was hoe dan ook me kindjes in leven te houden,
Totdat daar het moment kwam dat er wel 4 artsen om me bed heen zaten met de mededeling dat ze ook niks voor baby 2 konden betekenen en dat als de bevalling zou beginnen ze allebei geen kans hadden. Ik was woest en kon mezelf wel voor me kop slaan dat ik me daar heen had laten brengen
Maar was zo op van alles dat ik gevraagd heb om slaapmedicatie want ik moest al me energie gebruiken om de bevalling goed door te komen ,ik heb de medicatie in genomen en wilde toch proberen naar de wc te gaan aangezien ik kapot ging van de buikpijn omdat ik al dagen niet naar de wc durfde uit angst dat ik ze der mee uit zou persen.

Het was inmiddels 22:30 ik werd al slaperig en voordat ik het wist werd de badkamer deur opengetrokken door een mega saggerijnige zuster die me heel geïrriteerd verzocht der af te komen omdat ze bloed moest prikken bij me voor me bloedgroep ik werd echt heel ongezellig van der en zei op me boost ik kan je zo ook wel vertellen die is…waarop zij weer heel boos zegt jij kan zoveel zeggen in dit ziekenhuis is dit niet bekent en als ik klaar ben komt er een ander de andere kant prikken want het is verplicht dat ze als onafhankelijk van elkaar bloed afnemen ik werd laaiend toen ze dat zei en schreeuwde naar der dat die toon van der me helemaal niet aan stond en dat ze helemaal knetter gestoord waren! Ik kon dit er niet meer bij hebben me wereld stond al op ze kop van alles wat een harteloze trut zeg bah nadat onafhankelijke collega nr 2 de andere kant had geprikt en ik voor me gevoel erbij zat als een aap in medische onderzoek centrum kreeg ik kortsluiting in me hoofd het kon me echt niet meer schelen ik wilde zelf niet eens dood gevonden worden in dit ziekenhuis dus ook mijn kinderen gingen hier niet dood.
Mijn beste vriend was net weg die heb ik huilend opgebeld of hij alsjeblieft terug wilde komen om me te halen Anders zou ik gaan lopen ik heb me spullen gepakt inmiddels helemaal versuft van de medicatie en alle spanningen ben ik als 1 of andere verwilderde psychopaat de afdeling af gedenderd zonder wat te zeggen ik heb buiten huilend Harderwijk ziekenhuis op gebeld dat ik naar huis zou gaan en dat ik hoopte als de bevalling zou beginnen ik terug mocht komen naar hun ik zat inmiddels tegen psychotische aan en wist niet meer wat ik moest doen , gelukkig mocht ik meteen terug komen dus toen we rond de nacht weer aan kwamen en in me bed lag was ik ook meteen k.o

Woensdag ochtend 9 oktober werd ik wakker en verloor zo’n 2 liter vloeistof dit was het dan de bevalling gaat nu echt beginnen de artsen waren er van overtuigd dat me vliezen gebroken waren en ik zou moeten accepteren dat ik me kinderen ging verliezen maar tot ieders verbazing was het gewoon urine me blaas had het begeven en ik had er geen controle meer over opgelucht maar tegelijkertijd schaamde ik me ook dat ik met bed had vol geplast en was ook dood moe van alles ondanks dat alles bleven de meisjes zitten en kwam het termijn van 24 weken steeds dichterbij
Ik was zo blij want dat betekende dat we overgebracht konden worden naar Utrecht en dat ik met de dag steeds meer kans had op levende kindjes , vrijdag 11 oktober weer liters laten lopen en weer werd er gezegd nu gaat het echt beginnen je zal moeten accepteren dat je alles gedaan heb wat je kon en dat het over een paar uur voorbij is , ik heb huilend de begrafenis van de kindjes geregeld terwijl ze nog heerlijk warm en veilig in me buik zaten te trappen en te doen alsof er niks aan de hand was emotioneel was ik compleet opgebrand ik had mijn man wel geteld 2 x gezien want die had het te druk met gamen thuis en als ik hem al aan de telefoon had moest ik me wel goed beseffen dat hij het wel heeeeeel zwaar had nu hij alleen voor me zoons moest zorgen thuis , net alsof ik een last minut vakantie had geboekt voor mezelf ofzo wat voelde ik me in de steek gelaten bijna niemand durfte te komen of überhaupt te vragen hoe het was behalve me beste vriend die heeft voor me gezorgd alsof ik ze eigen vrouw was hoe dan ook de begrafenis had ik al geregeld en zo langzaam begon ik het zat te worden geef me nu maar gewoon die klap want ik ben opgebrand finaal naar de klote iedere dag dat je gaat nu bevallen en sorry meid het is verschrikkelijk maar het is wat het is kon ik gewoon niet meer aan .

Zondag 13 oktober inmiddels al bijna een week in het ziekenhuis me vriendin uit Zeeland zou eind van de middag komen en ik wilde nog even slapen mijn partner belt me met de mededeling dat hij met de kinderen wilde komen op het moment dat ik antwoord wil geven breken me vliezen ! En deze keer dus wel echt dus ik zeg hem sorry maar ik denk dat het niet verstandig is me vliezen zijn gebroken waarop hij mij geïrriteerd zegt ja dag dat zeg je ook al de hele week die koters willen je zien dus je ziet me zometeen , ik was zo moe van alles dat ik er niet eens tegen in kon gaan ik ben in slaap gevallen van het huilen en een uur later kwamen me zoons de kamer binnen gedenderd als een stel kamer olifanten me partner en beste vriend was mee want die was niet eens verteld dat ik helemaal niet wilde dat ze kwamen , hij ploft neer in de hoek van de kamer terwijl ik al hartkloppingen kreeg van de drukte en me groot wilde houden voor me zoons heb ik me met moeite uit me bed gehesen en drinken voor de kinderen ingeschonken want ook dat was voor meneer teveel moeite hij zorgde al de hele week voor ze dus ik mocht ook wel is wat doen uiteraard met pijn en moeite heb ik me broek aan gehesen zodat ik even met ze naar buiten kon ik kon die drukte niet meer verdragen ik moest in de rolstoel omdat het niet verantwoord was dat ik zou lopen want als ik zou bevallen dat ze me niet van de straat wilde rapen , dus ik in de rolstoel mijn partner duwde zo lomp als dat ie kon me over de drempels de pijn en irritatie werden met de minuut ondraaglijker na een kwartier buiten heb ik gezegd dat ik naar me kamer wilde en dat ik wilde dat ze weg gingen aardig doen kon ik echt niet meer.

Ze waren nog geen minuut weg en ik voelde dat er wat uitkwam gelukkig alle artsen kwamen snel en idd het was zo ver zo op en zo boos zo verdrietig van alles kon ik de weeen niet eens meer weg puffen het was een complete weeen storm en de pijn was ondragelijk omdat de baby dubbel gevouwen zat in de baarmoedermond ,me vriendin was inmiddels gearriveerd en heeft me gelukkig bijgestaan tot diep in de nacht zonder haar had ik dit nooit gekunt , na een hoop geschreeuw dat ik pijn bestrijding wilde kreeg ik een ruggeprik wat ze normaal al helemaal niet doen als je 10 cm ontsluiting heb maar omdat ze zouden komen te overlijden hebben ze hem toch geplaatst 18:10 werd me dochtertje geboren zo klein als dat ze was zo perfect en zo af was ze, ze huilde zelfs en ik kon alleen maar huilen en sorry zeggen tegen der dat ik gefaald had en dat ze nu door mij dood zou gaan ik heb haar bij me gehouden en om 21.15 hebben ze haar af moeten navelen om haar zusje nog een kans te geven nadat ik de navelstreng heb doorgeknipt is ze na 10 min overleden ik was in een waas kon het niet bevatten dat het voorbij was maar wilde me groot houden voor der zusje die nog steeds niet geboren was. Elina werd in een bak met water naast me bed gezet en die kon bij mij blijven totdat haar zusje ook geboren werd zodat ze samen begraven konden worden.

Dinsdag ochtend 15 oktober voelde ik baby 2 tussen me schede vast liggen en na een echo was te zien dat haar hartslag nog maar 120 was ik voelde aan alles dat ze er snel uit moest omdat ik niet wilde dat ze al in voor haar geboorte kwam te overlijden ik had me inmiddels al bij neer gelegd dat ik de strijd had verloren en dat er geen kans op een goede afloop zou zijn dus heb gevraagd of ze de weeen op wilde wekken zodat ik haar nog even bij me kon houden 2 min voor half 2 in de middag werd ze geboren en ik noemde haar marley Jane ze was 30 cm en 492 gram na een klein huiltje en een beetje lucht happen is zij binnen een half uur overleden ik kon niet eens meer hard huilen zoals bij elina het was op dat moment goed zo ze was weer bij der zusje en ik had me strijd geleverd tot het einde.
De placenta’s kwamen niet los en ik moest naar de o.k ik mocht marley bij me houden want het zou een ingreep van een kwartiertje zijn onderweg daar naar toe werd ik al steeds beroerder het bloed gutste eruit en ze begonnen steeds sneller te lopen in de wachthal van de o.k werd ik niet goed en voelde me zo klein worden in me eigen lichaam ik heb ze gesmeekt of ze me niet dood wilde laten gaan omdat ik nog voor me zoons moest zorgen ze zeiden dat dat helemaal goed ging komen maar ik ging al half gestrekt ik heb ze horen zeggen dat ze de baby van me over gingen nemen en een schreeuw naar de artsen op de o.k dat ze op moesten schieten want het gaat hier niet goed en toen ging het licht uit voor mij.

Rond half 7 savonds werd ik wakker schokkend en stikkend in een tube schrok me rot van alle toeters en bellen die eraf gingen ik wilde overeind vliegen maar alles deed me zeer me borstkas voelde gebroken en ik wist niet wat me overkwam toen ik me partner naast me bed zag zitten die maar zat te mekkeren dat ik rustig aan moest doen omdat ik een hartstilstand had gehad dacht ik nog die kerel is niet goed ik ben bevallen en ze hebben de placenta’s eruit moeten halen thats it !
Maar het was wel zo ze hebben me een paar uur in slaap gehouden omdat ze mijn partner blijkbaar al een uur of 4 probeerde te bereiken maar doodleuk niet op nam ik had 2 en halve liter bloed verloren en doordat ze me baarmoeder tussen de schede vandaan moesten halen gaven mijn hersens geen prikkels meer naar me hart en die stopte ermee ze hebben me 2 min gereanimeerd en Adreline shot gegeven en toen was ik er weer , alsof het nog niet genoeg was wat ik allemaal heb moeten doorstaan kon dit er ook nog wel bij.

Na 20 min stapte me partner op met de mededeling dat ie snel weg wilde van me omdat ie die lijkenlucht om me heen niet kon verdragen waarop ik heel sarcastische terug zei dat ik de volgende keer in zo’n situatie zal zorgen dat ik er fris en fruitig bij lag , me kleintjes werden de kamer in gereden en kon het niet laten om hem nog na te roepen dat ze kinderen gelukkig wel al in bad waren geweest , ik moest nog een paar dagen blijven omdat ik koorts aanvallen had dus ook de dagen na de bevalling was het nog een paar keer kantje boord maar gelukkig kon ik vrijdag 18 oktober naar huis iets wat zo mooi had moeten zijn iedereen die op de afdeling was bevallen helemaal blij met hun pasgeboren baby naar huis en ik ging met een bak water en me baby’s erin de deur uit het is het mooiste wat me is gebeurd echt waar ik zou het zo weer overdoen als ik daardoor weer een paar uur met ze door kon brengen maar tegelijkertijd is het ook me grootste trauma geweest het enige goede wat het me heeft gebracht is dat ik me relatie van 13 jaar heb verbroken en alleen verder ben gegaan.

Elina Rosa* & Marley Jane*
✩ Elina Rosa geboren en overleden op 13 oktober 2019 ✩
✩ Marley Jane* geboren en overleden op 15 oktober 2019 ✩