Lieve lezers,
Sinds vorig jaar ben ik, door mijn dochter helaas, op de hoogte van deze website. Wat fijn dat die er is! En wat heb ik zulk contact gemist indertijd!
In 1981 verloren wij op een akelige manier onze kindjes. Eerst de een, een paar weken later de ander.
Maar het ging allemaal zo grof en nonchalant. En dat heeft zo’n pijn gedaan, naast de pijn die er al was.
Een klein ziekenhuis, ons kent ons, een echte boer van een gynaecoloog (alle zwangere vrouwen zijn gek)
Nog maar net een echo apparaat, waar hij niets van wilde weten. HIJ wist het alleen. En bovendien: we hadden al kinderen, wees blij, deze was vast niet gewenst.
Na een hele poos kwam ik iemand tegen, die tegen me zei: waar denk je dat ze nu zijn? In je hart natuurlijk, maar zijzelf? Hij ging er dus ook van uit, dat ze bestaan hadden als mensjes. Ik was nog zo verdrietig, dat ik hem het antwoord schuldig moest blijven. Hij zei: lees Psalm 139 maar! En daar staat het heus: nog voor je in de moederschoot gevormd wordt heb IK je al gezien. (Vrij vertaald) Ze zijn er dus écht nog, op de meest veilige plek. Maar niet bij ons. En dát verdriet leerden we langzaam aanvaarden. Later kregen we nog een dochter. Haar hele leven hebben we onze handen vol gehad aan haar, gewoon door haar manier van leven. Voor 3 kinderen tegelijk leek het wel. Maar wat houden we van haar! En juist déze dochter overkwam hetzelfde vorig jaar. Zouden die 2 van ons op hun nichtjes gewacht hebben.
Deze troost miste ik op de website, het afgelopen jaar. Een jaar waarin ik weer op herhaling ging. Misschien heeft iemand er iets aan? Behalve dat de kindertjes geregistreerd kunnen worden sinds dit jaar, is dit weten nog steeds een hele grote troost. Telkens als het weer zó zeer doet.
Alle goeds voor jullie allemaal,