Regelmatig schrijf ik een brief aan Nand*. Dit helpt mij om enigszins op de been te blijven. Eén brief wil ik graag op deze website delen omdat ik denk dat velen dit wel zullen herkennen.
Lieve Nand,
Na vandaag is het 1 week zonder dat ik een keer helemaal ingestort ben. Zijn er moeilijke momenten geweest: ja. Maar ik kon nog functioneren en voor je tweelingbroer zorgen.
Kan ik zeggen dat het goed gaat met me? Tja, ik blijf je missen en een deel van mij voelt niet compleet. Echt goed zal het nooit meer met mij zijn, denk ik.
Maar misschien moet ik ‘goed’ anders gaan definiëren. Want mensen blijven wel vragen – uit beleefdheid en automatisme – ‘alles goed?’
‘Nee, niet alles is goed. Mijn kindje is niet bij mij terwijl ik dat zo hard wil.’
Nu ontwijk ik deze vragen. Ik geef geen antwoord en begin over iets anders. Want niet ‘alles is goed’.
Maar misschien moet ik dus ‘goed’ een nieuwe betekenis geven voor mij. Misschien is goed wel: ik kan functioneren, ik kan zorgen voor Bas zonder continu te wenen. Ik kan wat genieten van de gewone zaken in het leven en dit allemaal met het diepe gemis van jou, Nand. Want dat zal blijven…
Misschien is dat mijn nieuwe ‘goed’.
En misschien kan ik dan op een dag terug zeggen ‘het gaat goed’.
Eén reactie
Monique
Hallo Sarah,
Inderdaad, er komt een ander soort “goed”. Een ander soort “normaal”. Voor ons is t niet meer “gewoon goed” of “gewoon normaal”. Je komt er wel. Op jouw manier en in jouw tempo.
Dikke knuf
Monique, moeder van Teun* en Tim.