Na een lang gekoesterde kinderwens bleek ik in februari 2017 zwanger. Wat waren we blij; dit zou ons jaar worden! Met 6 weken kreeg ik vreselijke buikpijn. We reden in stilte naar het ziekenhuis, vreesden allebei dat het niet goed was. Daar vertelde de gynaecoloog dat hij twee hartjes zag kloppen. TWEE! Mijn man en ik konden ons geluk niet op! Dat ik al vrij snel en de hele zwangerschap veel misselijk was en moest overgeven maakte niets uit: we kregen twee kindjes! Ook de hevige rugpijn die al na 2 maanden begon nam ik voor lief.
Op 14 juli was ik 26,4 weken zwanger. Ik had al een paar dagen wat vage klachten, dus ik ging op controle naar het streekziekenhuis. Niet wetend dat ik 5 uur al bevallen zou zijn. Ik kreeg op weg naar het ziekenhuis weeën en aldaar bleek ik vruchtwater te verliezen. Op het moment dat ze me bijna op transport naar een gespecialiseerd ziekenhuis wilden zetten, bleek ik volledige ontsluiting te hebben. De gynaecoloog zei: “Jij gaat nergens heen, jij gaat hier nu bevallen”. Omdat het ziekenhuis kindjes met zo’n vroege termijn helemaal niet op kon vangen, is er een team uit het Radboud UMC gekomen en toen zij net geïnstalleerd waren, waren Saar en Lars er. Kleine minimensjes van nog geen 1000 gram.
De eerste dagen leefden we op adrenaline en was de roes van de NICU (Intensive Care voor pasgeborenen) nog heel onwerkelijk. We verbleven in het Ronald McDonald huis en waren elke ochtend en avond bij Saar en Lars waar we uren naast hun couveuse zaten. Ze waren zó klein en kregen al zoveel te verduren! De ene infectie na de volgende bloedtransfusie, infuusjes, slangetjes van de sonde, verschillende soorten beademing; de meest ingewikkelde medische termen werden ineens onderdeel van onze vocabulaire. Omdat ze nog zo kwetsbaar waren, mochten ze pas een paar dagen na de geboorte 1 keer per dag huid-op-huid op de borst liggen (buidelen).
Saar is na de eerste keer buidelen niet meer uit de couveuse geweest omdat dit te vermoeiend voor haar was. Terwijl Lars steeds minder ingrijpende ademondersteuning nodig had, kreeg Saar steeds meer moeite met ademen. Na 3,5 week alles geprobeerd te hebben, is besloten de beademing te stoppen omdat de beademingsvoorwaarden te zwaar werden en er geen mogelijkheid voor verbetering meer werd gezien. Het klinkt heel raar, maar we kijken met een heel fijn gevoel terug op de dag dat ze overleed.
We kregen alle ruimte en tijd van de artsen en verpleegkundigen. We hebben de couveuses bij elkaar gezet en een foto van Lars en Saar samen gemaakt, omdat die er nog niet was. Er was een fotografe die een hele reportage van Saar en ons heeft gemaakt. Hoewel de artsen dachten dat ze het maar enkele minuten aan zou kunnen, hebben we nog uren met haar geknuffeld voordat ze overleed. Tijdens de uitvaart hebben we Lars via een webcam op een groot scherm geprojecteerd, zodat hij er toch nog een beetje bij was. We symboliseerden Saar als een wit vlindertje en zagen deze regelmatig door de tuin van het Ronald McDonald huis vliegen. Later werd ons verteld dat eenzelfde wit vlindertje door de haag van mensen vloog terwijl ze bij de begraafplaats op ons wachtten.
We hebben onze vrienden en familie gevraagd om bij de uitvaart in plaats van bloemen/knuffels een donatie te doen. Met dit geld hebben wij couveusedekentjes laten maken, die op de NICU uitgedeeld worden aan ouders van extreem premature kindjes. We noemden dit “cadeautje van Saar”. Zelf hadden we als kraamcadeau zo’n dekentje gekregen en wij vonden het heel fijn om iets persoonlijks te hebben dat we dat andere mensen ook gunden. Het cadeautje van Saar liep al snel ‘uit de hand’ omdat we donaties uit verschillende hoeken kregen en we nu nog maanden lang alle ouders van extreem premature kindjes zo’n dekentje aan mogen bieden.
Na 16 weken NICU, POST-IC en streekziekenhuis mocht Lars eindelijk met ons mee naar huis. Op de dag van thuiskomst zijn we samen met hem naar het graf van zijn zusje geweest. Een heel pijnlijk maar ook bijzonder moment. Pas toen Lars thuis was en er eindelijk wat rust kwam, konden we uit de overlevingsstand waar we maanden in hebben gezeten en kregen we ruimte om aan rouwen en verwerken toe te komen.
We missen Saar nog iedere dag, maar proberen haar er wel voor altijd bij te laten horen. Lars zal later echt wel weten wat voor kanjer van een zusje hij heeft gehad.
