Mijn naam is Marjanke, 39 jaar en gehuwd met Nanda. We wonen in Leeuwarden. We hebben een zoon (komt uit mijn buik) en een twindochter (tweeling komt uit Nanda’s buik.) Alle kinderen hebben dezelfde (bekende) donor. Nanda raakte moeilijk zwanger. Na een traject van 4,5 jaar lukte het dan eindelijk met IVF. Eerste poging was buitenbaarmoederlijk, tweede poging eindigde in een miskraam. Dus bij de laatste poging 2 embryo’s laten terug plaatsen. Nanda wist het gelijk zeker. Het was raak en het waren er 2. Een jongen en een meid.
En warempel, dat bleek ook zo te zijn. Alles ging goed. Ze groeiden goed. Waren even groot en zwaar. Met 36 weken voor een routine echo naar het ziekenhuis. Daar waar we die week ervoor ook al waren. Even snel kijken, meten en hartslag horen. Zoals al die keren ervoor. Gynaecoloog pakte eerst links. Het meisje. BAM gelijk de hartslag mooi over de speakers daarna schoof hij naar rechts. Daar lag onze kerel. Maar geen hartslag. Ik zag de arts zoeken naar herkenbare plekken in het lijfje. Hier moest het hartje zijn…… geen hartslag. Ik zag ook beide kamers open staan. Hij haalde een collega erbij. Een arts die mij bij onze oudste zoon begeleid had. En nou betrokken was geweest bij alle inseminatie pogingen van Nanda. Ze schudde haar hoofd. En zei ‘Oh meiden wat vind ik dit erg voor jullie.
En dan houdt de wereld op met draaien.
Het onbesef. Dit kan niet. Wat is er gebeurd? En nu…. haal HAAR er in ieder geval uit! We mogen niet 2 kinderen verliezen. Gynaecoloog overlegde met Leiden. En omdat ze 2 eiig zijn mocht Jildau blijven zitten. We wilden de 37 weken grens halen. Nog 6 dagen. Arts keek weer op de echo en vergeleek de groei. Hij vermoedde dat Jorrit zo’n 4 dagen al overleden was. Nooit iets gemerkt. Jildau ging nog steeds driftig tekeer en zocht contact met hem. En dan, extra CTG ‘s. En de boel gaan regelen. Nanda en ik konden snel schakelen.
Geboortekaartje aangepast en de volgende dag familie op de hoogte gebracht. Zo raar. ’s Avonds om een uurtje of 11 naar bed. En rond 00.30 braken de vliezen. Ziekenhuis gebeld. Oppas voor Djurre afgewacht en we werden heel lief opgevangen. Na 19 uur in de weeën en blijven steken op 5 cm in verband met sterrenkijker Jildau, overgegaan op een ‘gentle C section ‘ (natuurlijke keizersnede ) en daar kwam Jildau Jennah om 20.41 uur. Twee minuten later Jorrit Franklin*.
Jildau woog 2150 gram en was 45 cm, Jorrit woog 1970 gram en was 46 cm. Hij was puntgaaf. Mankeerde niks aan hem. Maar uiteindelijk was zijn lijfje al in zo’n dusdanige staat, dat autopsie niet meer kon. Maar wel navelstreng en placenta opgestuurd. Daaruit bleek dat 1 helft van zijn placenta wat kleiner was, wat duidde op vermoedelijk een placenta infarct. Hele dikke pech noemde de gynaecoloog het. En die hele dikke pech is nu haast 5 jaar geleden.