Brieven aan Matheo*

Brief 1

Lieve Matheo,

Een tijdje geleden, tijdens de nacontrole bij de gynaecoloog kreeg ik een hele grote spiegel voor mijn neus gezet. POEF! Daar stond die dan!

Want op de vraag, hoe gaat het met je? Geef ik altijd heel snel antwoord, GOED, zo merkt niemand de aarzeling in mijn stem, zo ziet niemand de tranen in mijn ogen.

Dus ja het gaat goed, jouw grote broer Mathis doet het super goed, de voedingen en verzorging lukken prima, de nachten gaan heel goed, want hij slaapt al door sinds 3 weken, ja het gaat goed.

De gynaecoloog keek een beetje verder dan mijn “GOED” en bleef doorvragen hoe het dan wel echt met MIJ ging, want ik ben niet alleen mama van … ik blijf nog steeds Michelle en hoe gaat het met Michelle? Op die vraag kon ik geen antwoord geven. Na toch een paar keer proberen hier een antwoord op te geven kon ik het niet meer tegen houden en ben ik in tranen uitgebarsten. Gewoon opeens een vloed van tranen, daar zat ik dan op de stoel recht voor de neus van de gynaecologe. Dat was de eerste keer dat ik durfde te zeggen: “Nee, het gaat niet zo goed met mij.”

Het gaat wel goed met mij, ik heb heel goede dagen zelfs, ondanks dat ik met alles aan je denk. Maar het gaat ook soms helemaal niet goed met mij, ik mis je, ik voel me schuldig, voel me een stukje leeg, ik voel me… en ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan!

Maar omdat iedereen er vanuit gaat dat het goed met mij gaat. Want ja, ze zeggen toch maar steeds: “Oh Michelle het gaat goed hé, want je ziet er zo goed uit!” Dus doe ik gewoon verder en zeg ik, ja het gaat goed met me.

Nu ken jij mama wel een beetje hé! En je weet dat ik mij niet zomaar gewonnen geef of zomaar opgeef. Dus ja mama doet elke ochtend haar best om weer netjes voor de dag te komen. Zelf vind ik dat wel knap van mijzelf, wat denk jij?

En natuurlijk mag ik wel eens een dagje hebben dat ik liever de hele dag in pyjama rondloop (en stiekem, dat doe ik ook wel eens hoor!) En dat is oké!

En wanneer ik dan de vraag: “Hoe gaat het met je?” voorgesteld krijg, zeg ik heel snel: “Het gaat goed, Mathis doet het super goed!”. Maar die gedachten die dan door mijn hoofd spoken, die hou ik maar voor mezelf. Ik heb niet zo een zin in de blikken die ze me soms geven, de opmerkingen die sommigen durven uitspreken, het doet mama een beetje pijn en elke keer breekt mijn hartje een stukje meer.

En met al die gevoelens, weet ik geen blijf. Wat moet ik hiermee? Moet ik het uitspreken? Vertellen aan jullie papa? Papa die blij is als hij terug komt van een drukke werkdag? Aan de fiere Omie en Opie? Of aan Nona en Opa Camion? Of aan alle vriendinnen die mama altijd zijn blijven steunen?

Nee, ach laat maar … Mama kan het wel zelf, ik los het wel in mijn eentje op. En dat bleef ik denken.

Totdat er iemand verder keek en het aandurfde om te vragen hoe het wel echt met mij ging. En toen kon ik niet anders dan toe te geven dat ik dit niet in mijn eentje kan. Het misschien wel beter is om eens met iemand er over te praten? Iemand die wat verder van mij af staat… Een vreemd iemand, maar waar ik alle vertrouwen in kan hebben.

En gelukkig, heb ik die gevonden.

En daarom ben ik hier, ben jij hier … want mama schreef honderden brieven aan jou, in mijn hoofd.

Maar het kwam er niet van om ze op papier te zetten. Samen met deze vertrouwenspersoon heb ik bedacht om Matheo momentjes in te lassen en op deze momenten schrijf ik jou een brief.

In deze brief vertel ik je alles.

Het punt waarop we bedachten om deze brieven aan jou te schrijven, kwam vanuit schuldgevoel dat ik heb. Mijn schuldgevoel omdat ik niet fysiek voor jou kan zorgen, zoals ik voor Mathis kan.

Dus las ik op de momentjes dat ik het nodig heb, een Matheo-momentje in!

Tot snel!

Liefs, mama

Please follow and like us: