Ik wil heel graag het verhaal van onze prachtige zoons Daan* & Koen* delen. Ze zijn beiden overleden na bijna 21 weken zwangerschap. Ondanks dat ze niet meer bij ons zijn, hebben ze ons voor altijd papa en mama gemaakt en daar zijn we trots op!
22 juli 2018 – ik ben zwanger!
Ik ben al een hele tijd onverklaarbaar moe. Ik doe een dag over het stoffen van een vensterbank en ik moet alle andere huishoudelijke taken in etappes doen. De PMS blijft uit. Zou het dan toch? Mijn gevoel zegt me dat ik zwanger ben, maar de testen van de afgelopen twee dagen zijn ‘Omo-wit’. Ik besluit even niet te testen, omdat ik de volgende dag pas ongesteld hoef te worden. Misschien wil ik té graag en té snel.
In de badkamer staat een prullenbakje. De test van gisteren ligt bovenop en tot mijn grote verbazing zie ik een streepje! Nu kan ik natuurlijk helemaal niet meer tot morgen wachten. Ik scheur een test open en terwijl ik nog maar amper over de test heb geplast verschijnt er een streepje. Ik ben zwanger!
17 augustus 2018 – en toen waren het er twee!
Vandaag hebben we de eerste echo. Ontzettend spannend! Ik ben 7 weken en 4 dagen zwanger. Zou het hartje kloppen? Zouden we één of twee hartjes zien? Sinds mijn vader zei dat hij dacht dat we een tweeling zouden krijgen, laat dat idee mij niet meer los. Ik heb zelfs gedroomd over een tweeling en onbewust kijk ik naar geboortekaartjes voor tweelingen.
Mijn blaas moest vol zijn, zodat de echo duidelijker zou zijn. De echoscopiste maakt namelijk een uitwendige echo. Ik denk twee holtes te zien op het eerste beeld. Een tweeling? Ik heb mijn opdracht van een volle blaas iets te serieus genomen. Mijn blaas is zo vol, dat er niets te zien is. Ik mag dus even gaan plassen (wat een opluchting!). Vervolgens wordt er een inwendige echo gemaakt en binnen een paar seconden is daar het goede nieuws. Twee kloppende hartjes! Wauw!
15 november 2018 – de slijmprop
Ik ben inmiddels 20 weken zwanger. Ik heb een flinke buik, bekkeninstabiliteit en ik hang minstens één keer per dag over de wc om mijn maag te legen. Gelukkig voel ik onze kinderen goed bewegen en doordat we ook bezig zijn met de babykamer kan ik toch genieten van de zwangerschap. Tot vanmorgen dan… ik moet plassen en bij het afvegen merk ik dat ik een behoorlijke prop slijm weg moet vegen. In paniek roep ik Bart. Mijn moederinstinct zegt namelijk dat dit mijn slijmprop is. In mijn hoofd betekent dat het begin van de bevalling. Dat is echt nog veel te vroeg! We bellen het ziekenhuis. Ik heb verder geen klachten die duiden op een naderende bevalling, dus er kan niets gedaan worden. Vrouwen schijnen meerdere malen hun slijmprop te kunnen verliezen en aan te kunnen maken. Gelukkig moet ik ook naar de Centering Pregnancy bij de verloskundige. Daar luisteren we naar de hartjes. Twee sterk kloppende hartjes! Poeh… wat een opluchting!
18 november 2018 – de bevalling.
Mijn ooms zijn gezellig op visite. Lekker kletsen onder het genot van een hapje en een drankje! Nadat zij rond 16.30 uur zijn vertrokken merk ik wat buikpijn bij mezelf. Het lijkt op bandenpijn. We zullen wel te druk geweest zijn. Mijn man geeft aan voor het eten te zorgen, zodat ik even kan rusten. Rond 18.30 uur moet ik plassen. Ik zie een donkere plek in mijn zwarte onderbroek. Foute boel! Ik ruik aan de plek, aangezien ik door de kleur van de onderbroek niet kan zien of het afscheiding is of iets anders. Het ruikt niet zoet. Geen vruchtwater dus! Toch zit het me niet lekker en besluiten we het ziekenhuis te bellen. We kunnen gelijk komen. Schone onderbroek aantrekken en rijden maar.
Om 19.30 uur parkeren we voor het ziekenhuis. Mijn moeder voelt blijkbaar aan dat er iets niet klopt, want ze belt mij op dat moment. Ik vertel eerlijk dat we bij het ziekenhuis zijn en dat we denken aan nierstenen. Ik heb namelijk een soort koliekpijn en ’s ochtends wat bloed geplast.
Eenmaal op de afdeling worden we voor triage naar een kamertje gebracht. Er worden controles gedaan en ik moet even in een potje plassen om een blaasontsteking uit te sluiten. Eenmaal op de wc schrik ik me rot. Mijn onderbroek is rood van het bloed! We roepen direct de verpleegkundige. Al snel komt de arts-assistent binnen voor een echo. Daar zien we twee druk bewegende kinderen in voldoende vruchtwater. Ik grap dat het verder niet uitmaakt wat er met mij is, want met de kinderen is alles goed. Er wordt een echo gemaakt van mijn nieren. Die zijn mooi slank. Geen nierstenen dus… Dan besluit de arts-assistent een inwendig onderzoek te doen. Al snel zie ik aan zijn gezicht dat het niet goed is. “Ik zie de vliezen. Je hebt ontsluiting.” Die woorden en zijn gezicht vergeet ik nooit meer. Ik word naar een verloskamer gebracht, de mogelijkheden worden besproken en we lichten mijn ouders in. Ik blijk maar liefst 5 cm ontsluiting te hebben. Mijn moeder gaat bij ons thuis spullen halen voor de nacht en ze zal voor onze hond zorgen. Mijn vader kan niet mee, want mijn ouders passen op dat moment op mijn nichtje.
De weeën lijken in eerste instantie af te nemen. Als het nu stopt, dan kunnen ze nog wat! Helaas breken al snel mijn vliezen en worden de weeën steeds heviger. We bellen mijn moeder dat ze op moet schieten. Mijn moeder is om 23.00 uur op de kamer. Ik heb al persweeën, maar de arts-assistent is er nog niet. Ik lig te kronkelen in mijn bed. Zodra mijn moeder binnen is zeg ik dat ik op haar heb gewacht, maar daar ik het niet meer kan houden. Om 23.07 uur wordt na twee keer persen onze zoon Daan geboren. Een verrassing, want ik had op twee meiden gerekend. De placenta van Daan komt maar deels los en ligt voor de uitgang, waardoor het andere kindje niet geboren kan worden. Omdat ik veel bloed verlies wordt besloten op de OK vaginaal het andere kindje geboren te laten worden. Wat een nachtmerrie! Onderweg spuug ik tot overmaat van ramp de verpleegkundige onder. Ik ben ontzettend bang voor wat komen gaat, maar straks hebben we een zoon en een dochter. Uren later word ik wakker. Ik vraag hoe het met onze dochter is. De verrassing is compleet als blijkt dat we helemaal geen dochter hebben, maar nog een zoon. Koen is stil geboren op 19 november om 00.38 uur.
Twee prachtige kerels die voor hun termijn behoorlijk groot zijn. Broertjes, maar zo totaal verschillend! Hun band is overduidelijk. Twee jongens! Wat zijn we trots!
Daan* & Koen*
✩ Daan geboren en overleden op 18 november 2018 ✩
✩ Koen in stilte geboren op 19 november 2018 ✩
Eén reactie
Yvonne Smulders
Prachtig geschreven over jullie mooie kereltjes?