Het is inmiddels lang geleden, maar in 2001 werd ik voor het eerst zwanger. Mijn vriend Taffy en ik waren toen ongeveer een jaar bij elkaar. Ik was 32 en hij was 28. Het was de tweede maand dat we probeerden zwanger te worden, dus het verliep allemaal vlot. Met een week of negen kreeg ik echter wat last van bloedingen. Niet heel veel, maar toch voor de zekerheid werd er een echo gemaakt. En wat schetste onze verbazing? We waren zwanger van een tweeling! En dat terwijl tweelingen helemaal niet in onze families voorkomen. We waren dolenthousiast.
We werden van de verloskundige doorverwezen naar de gynaecoloog voor onze verdere controles. Elke vier weken een echo om de voortgang van onze tweeling te controleren. Met de echo van 18 weken was duidelijk dat we een meisje en een jongen verwachtten. Zoals de echo-deskundige zei: “Meer smaken zijn er niet!”. Een week later ging het mis. Ik verloor al een paar dagen wat vocht. De gynaecoloog zei (zonder het verder te checken): “Dat is urine. Hier heb je een recept voor incontinentiemateriaal”. Maar het bleek geen urine, want een week later werd ik wakker met vreselijke krampen en reden we midden in de nacht naar het ziekenhuis. Daar bleek het al snel heel erg mis: aan de blik tussen de twee gynaecologen tijdens het interne onderzoek wist ik het al: dit was ernstig. De navelstreng van ons eerste kindje lag buiten de baarmoedermond. Hij zou het niet gaan redden. De hoop was dat het tweede kindje zou blijven zitten na de geboorte van het eerste kindje.
In de loop van de volgende ochtend werd Evan* geboren. Op 8 augustus 2001. Een prachtig, volmaakt klein jongetje. Helaas hebben we van hem alleen een wat vage polaroidfoto.
Snel na zijn geboorte werd ik weggereden naar de operatiekamer om een cerclage te krijgen in de hoop dat ons dochtertje het zou halen.
Enige tijd met bedrust thuis leek het goed te gaan. Tot ik ongeveer twee weken later weer krampen kreeg en werd opgenomen in het ziekenhuis. Geprobeerd is de boel te stoppen met weeënremmers, maar precies twee weken na de geboorte van Evan* bleken de krampen niet te stoppen. Snel is Taffy naar het ziekenhuis gekomen en vlak daarna is onze dochter Chloe* geboren. Nog in haar vruchtvlies. De gynaecoloog haalde het vruchtvlies weg en ze bleek nog te leven. 45 minuten heeft ze stil op mijn borst gelegen en is toen zachtjes overleden.
We hebben haar nog een dag bij ons op de kamer mogen hebben in een mooi mandje. Dat was met Evan* helaas niet mogelijk geweest, want we hadden op hem autopsie laten plegen in de hoop dat daar iets uit zou komen waarmee we Chloe* zouden kunnen hebben redden. We hadden ze zo graag samen gezien, maar dat was helaas niet mogelijk.
Toen kwam de volgende dag. De dag waarop we samen, zonder onze kindjes, naar huis moesten rijden. Wat een vreselijk moment! Huilend reden we naar huis.
Om ons verdriet te verwerken zijn we een weekje weggegaan. Even eruit voordat het ‘gewone’ leven weer zou beginnen. Twee weken later zijn we weer aan het werk gegaan. In eerste instantie ik voor halve dagen, al snel weer voltijds. Hoe moeilijk was het voor ons beiden die eerste reis naar het werk, wetend dat iedereen van ons verlies afwist! Meerdere keren stond ik zelf op het punt van omkeren, maar ik wist dat ik het een keer zou moeten doen.
De reacties op het werk waren heel verschillend voor mij en Taffy. Hij heeft de reacties als zeer positief ervaren, maar bij mij waren de ervaringen verschillend. Sommige collega’s spraken me aan, anderen deden alsof ze van niks wisten. Beide reacties waren moeilijk om mee om te gaan, want gesprekken over het verlies van Evan* en Chloe* waren emotioneel en rauw, maar het negeren voelde alsof ze er nooit geweest waren en dat was nog erger.
Zoals gezegd ben ik erg snel weer aan het werk gegaan (en Taffy ook), maar achteraf gezien was dat de juiste beslissing. Beter om zo snel mogelijk weer in een ritme te komen, dan te blijven hangen in verdriet en onmacht.
Drie maanden later durfden we het aan om weer te proberen en deze keer was het de eerste maand raak. Vanwege onze problematische vorige zwangerschap mochten we met zes weken al komen voor een echo. Op het scherm was één rondje te zien met een kloppend hartje en nog een rondje, maar nog zonder hartactiviteit. Weer een tweeling! Er werd ons op het hart gedrukt dat het tweede kindje wellicht niet levensvatbaar zou zijn, maar bij een echo twee weken later zagen we twee hartjes kloppen!
We waren blij, maar ook angstig. Hoe zou het deze keer aflopen? Er volgde elke twee weken een echo en het ging goed. We kregen weer een meisje en een jongen bleek bij de echo van twintig weken. Maar bij 22 weken bleek mijn baarmoedermond al half open te staan. De conclusie was dat ik een zwakke baarmoedermond had en dat dit ook waarschijnlijk het probleem was geweest bij Evan* en Chloe*. Ik kreeg weer een cerclage en werd met strikte bedrust weer opgenomen in het ziekenhuis. Met 24 weken kreeg ik wat krampen en werd aan de weeënremmers gelegd en verplaatst van ons lokale ziekenhuis in Gouda naar het LUMC. Pas met 26 weken zouden ze actief ingrijpen bij geboorte van onze kindjes. Het was een spannende tijd. Na vals alarm met 29 weken werden Caitlyn en Alec uiteindelijk met 32 weken geboren. Na een maand in de couveuse zijn ze thuis gekomen en nu zijn het gezonde zestien jaar oude pubers!
Dit jaar (2019) is het achttien jaar geleden dat Evan* en Chloe* zijn geboren. We voelen niet langer verdriet als we aan ze denken. De acceptatie van wat er is gebeurd, is er al jaren. We voelen ons gezegend met onze tweeling Caitlyn en Alec en dat maakt natuurlijk veel goed. We zijn zelfs dankbaar voor wat de ervaring en het korte leven van Evan* en Chloe* ons heeft gebracht, namelijk een inzicht van wat verdriet en rouw met mensen doet. We kunnen er zelf veel beter mee omgaan en dan met name richting anderen. We hebben geleerd dat het niet uitmaakt wat je zegt, àls je maar wat zegt. We hebben het gevoel dat de ervaring van het leven en het overlijden van Evan* en Chloe* van ons betere en rijkere mensen heeft gemaakt. En daarvoor zullen we ze altijd dankbaar zijn.
Evan* & Chloe*
✩ Evan geboren en overleden 08-08-2001 ✩
Evan* & Chloe*
✩ Chloe geboren en overleden 22-08-2001 ✩