Wordt je leven ooit weer normaal?

Na de dood van je kindje treedt er een heel eenvoudige kalender in werking: Voor en Na. Je bent niet meer de persoon van vóór je verlies. Een persoon die je in mijn ogen ook niet meer zou moet willen zijn. Want, zichtbaar of niet, je bent wel (opnieuw) mama of papa geworden.

En dat is een heel bijzondere titel. Een titel die je met trots mag (uit)dragen. Veel mensen in je omgeving kijken na het verlies van je kindje(s) vooral uit naar het moment dat alles weer ‘normaal’ voor je wordt. Ze zijn begaan met je, ze zien je niet graag verdrietig, maar ze willen je weer zien lachen. Maar kan het dat ooit weer worden? Normaal?

Misschien wel een nieuw normaal?

Na de dood van je kindje weer terug naar normaal?

Hoe kan dat nu? Terug naar normaal? Hoe dan? Ja, het leven na het verlies van je kindje(s) is zeker NIEUW -in het begin- maar er is zeker NIETS normaal aan. Want wat is er normaal aan het horen van de woorden: ‘er is geen hartslag’? Of hoe ‘normaal’ is het om na de dood van je kindje te moeten bevallen van een baby die niet ademt? Een baby die ook nooit zal gaan ademen? Hoe kan het leven ooit weer teruggaan naar normaal als je hebt ervaren dat je wel moedermelk had, maar geen baby om te kunnen voeden?

Moeilijke beslissingen

Je bent papa en mama geworden, maar je overleden kindje zal nooit (meer) thuis in het eigen bedje slapen. Het is niet normaal om te moeten nadenken over wat er met het levenloze lichaampje van je kindje moet nu het dood is. De begrafenis of crematie van je kindje(s) plannen is ook niet normaal. En deze bijwonen al verre van.

Pijnlijke gesprekken

Het is niet normaal dat je mensen moet vertellen dat je baby is overleden; nog in je buik tijdens je zwangerschap, of tijdens de bevalling of vlak na de geboorte. Dat ís niet normaal gewoon. Echt niet. Het is ook niet normaal dat je aarzelt met het geven van je antwoord op de vraag: ‘Hoeveel kinderen heb je?’

Afscheid nemen nog voor je hallo kon zeggen

Het is niet normaal dat de geboortedatum en de sterfdatum van je kindje zo dicht bij elkaar liggen. Normaal is het zeker niet dat welkom heten en afscheid nemen op dezelfde dag samenkomt. Het is niet normaal dat je pasgeboren baby nooit de oogjes zal openen. En het is al helemaal niet normaal om armen te hebben die zich zo leeg voelen.

Het is ons leven, maar het is gewoon niet normaal. Ja, dit alles gebeurt en het gebeurt met zo velen van ons.

Het is onze nieuwe norm, maar het is zeker niet normaal. Maar na verloop van tijd, wordt er met vallen en opstaan een nieuw normaal gecreëerd. Een leven na de dood van je kindje, waarin je het verdriet leert te verweven. Verweven met je ‘zijn’.

Lees ook een eerder blog van Petra: ‘De Stilte na doodgeboorte.’  of het volgende blog van Petra: ‘Meer begrip alsjeblieft.’

Please follow and like us: