Jace & Liam* - TweelingEngeltjes

Jace & Liam*

25-10-2017

“Het hartje klopt niet meer” zegt de gynaecoloog terwijl hij zijn hand op mijn schouders legt. Wow die had ik niet zien aankomen. Ik wend mijn blik tot Sander en vertel hem dat wij dit gaan redden en dat het goedkomt. Ook nadat de echoscopische is langs geweest om de vermoedens van de gynaecoloog te bevestigen is er nog steeds geen kloppend hartje. Toen ging alles in snelvaart. De kindjes moesten gehaald worden. We wisten immers niet wat de oorzaak was. Ik was 36.6 weken zwanger dus het kon best. Ik riep al vanaf 32 weken dat de kindjes te zwaar waren en dat ze eerder gehaald moesten worden. Hier kreeg ik geen gehoor aan. Het was immers veiliger om ze zo lang mogelijk in mijn buik te laten zitten. Enfin. Samen met een verpleegster liepen Sander en ik naar boven om klaargemaakt te worden voor de spoedkeizersnede. Onderweg kwamen we mijn moeder vol met tranen tegen die op de hoogte was gebracht door Sander. Ik huilde niet, ik was in een roes, ik was aan het overleven.

Boven werd ik klaargemaakt en de OK ingereden. Sander mocht bij de keizersnede zijn. Maar eerst moest die ruggenprik erin. Ook hier had ik al kenbaar gemaakt dat dit niet ging lukken. Dit vanwege eerdere nare ervaringen. Uiteraard wist de anesthesist het beter en ging ze toch even in mijn rug poeren en wroeten. Uiteindelijk gaf ze het op en werd ik helemaal verdoofd. Sander mocht er dus ook niet bij zijn. Wat een stress voor hem. Zijn vrouw ligt in de OK met een overleden baby en met eentje waarvan niemand wist hoe het  ging.

Jace en Liam zijn geboren. Het was nog even de vraag wie wie was omdat ook Jace niet ademde en het niet goed met hem ging. Gelukkig was Sander erbij. Nadat de eerste apgar- score 2 was werd deze binnen tien minuten verhoogd naar 9 of 10. Gelukkig Jace is gezond!

In de uitslaapkamer werd ik wakker en had helse pijn… gelukkig kwam Sander al snel en er was een verpleegster met morfine. Na een tijdje was ik helemaal high, maar de pijn was weg!  Ik deed wat gekke uitspraken en vond het allemaal wel grappig. Dit terwijl er een hel afgespeeld had en nog steeds speelde. Ik maakte het niet bewust mee.

Ik werd mijn kamer ingereden, ik was blij dat mijn familie er was, maar voelde nog steeds niks. Liam* lag ook hier. Ik was zo high dat ik nog geen emotie voelde en wilde niet teveel met hem te maken hebben, want hij was overleden en ik moest door…. OH wat heb ik hier spijt van. Tuurlijk heb ik hem vastgehouden en gekust. Maar hij moest zo snel mogelijk weer terug. Nu denk ik dat ik het gewoon niet aankon. Wie kan dat nou aan?  Het overlijden van je baby, je eigen baby laten cremeren en door voor de rest van je gezin.

Lieve Liam, ik heb zo een spijt dat ik je niet meer geknuffeld en gekust hebt. Het spijt me dat ik niet meer heb doorgedramd in het ziekenhuis om je eerder te halen. Het spijt me dat ik niet beter voor mezelf gezorgd heb en gezonder heb gegeten. Misschien had je het dan wel overleefd. Lieve Liam, jij bent mijn baby. Nu ik dit schrijf voel ik tranen opkomen en voel ik verdriet. Eindelijk…. Bewust bezig zijn met jou geeft mij een goed gevoel en daar hoort ook verdriet bij. Jij bent mijn liefde, mijn hart en mijn pijn. Kom hier, ik wil je knuffelen……

Jace & Liam*
Beiden geboren op 25-10-2017
✩ Liam overleden op 25-10-2017 ✩

Please follow and like us:

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.