Mats* & Cas*

Begin december 2015 had ik een positieve test in mijn handen ❤️ was zoooooo blij! Super spannend want er waren die periode heel veel vriendinnen van mij ook zwanger en mijn schoonzusje ook. Allemaal van ons eerste kindje dus allemaal nieuw.

Eind december hadden we onze eerste echo, we wisten totaal niet wat we mochten verwachten dus ik was super zenuwachtig die dag.

Tijdens de echo merkte ik meteen op dat het anders was dan bij mijn vriendinnen en of dat het anders was, wij waren in verwachting van een tweeling!!!!

Wat waren we blij, geen seconde hebben we getwijfeld ze waren vanaf de eerste seconde zo welkom!!

Het ging altijd super goed, ze stonden steeds voor op het gemiddelde en ondertussen kwamen we ook te weten dat het twee jongens waren.

Ik was zo trots op mijn jongens en op mijn buik.

In februari 2016 liep het bij een vriendin van mij mis. Met 26-27 weken is ze bevallen van een prachtig meisje maar het mocht niet zijn na 10 dagen vechten is ze gestorven oh wat had ik verdriet…. zo erg voor hen!

Begin april moesten we naar een professor die gespecialiseerd was in tweelingen voor de uitgebreide echo van onze jongens. Alles was perfect ze zaten weer voor op schema, alles zag er goed uit! Oh wat was ik gerust.

Bij mijn gyneacoloog werd mijn urine steeds gecontroleerd op eiwit maar deze keer niet. Nooit gedacht dat dit zo een grote impact zou hebben op mijn verdere leven.

11 april 2016, ondertussen was ik 22 weken en 5 dagen ver een gewone dag zoals alle andere sta ik vrolijk op, begin ik wat te poetsen, ga ik naar de winkel… iets voor de middag heb ik wat last van een “trekkerig” gevoel maar dat was heel normaal dacht ik, het zullen wel bandenpijnen zijn dacht ik mijn buik was ondertussen echt heel dik.

Ik ging in een warm bad, iets wat ik elke keer deed wanneer ik wat last had maar deze keer was het anders, dat lastige gevoel wat anders overging in bad ging niet over?

Ik maakt me op die moment nog geen zorgen.

In moest de laatste dagen ook veel vaker plassen maar dacht ook dat dat te wijten was aan mijn dikke buik. Had geen pijn dus ook hier maakte ik me (spijtig genoeg) geen zorgen in.

Mijn vriend kwam om 14u30 thuis van zijn werk en ik herinner me nog dat ik klaagde over lage rugpijn.

Na het avondeten werd het “lastige en trekkerige” gevoel alleen maar erger en erger tot ik plots een super harde steek kreeg en het gevoel kreeg alsof ik naar het groot toilet moest auw wat had ik pijn.

Niet veel later weer een steek… We zijn meteen naar het ziekenhuis vertrokken (naar het dichtstbijzijnde) onderweg begon ik te beseffen dat het niet goed was, ik kreeg om de 3-4 minuten die pijn en besefte dat het weeën waren maar dacht nog steeds dat alles goed ging komen!

Eenmaal in het ziekenhuis was ik totaal in paniek ik had gedacht dat ze mijn meteen zouden meenemen en ons zouden helpen maar dat was zeker niet het geval, we werden op spoed in een kamertje gezet en moesten wachten op de dokter van wacht.

Toen er een dokter binnenkwam brak plots mijn water van Cas oh wat schrokken mijn partner en ik! Dit had ik totaal niet verwacht… was zo bang… nog nooit in mijn leven was ik zo bang geweest!

We werden zo slecht begeleid of beter gezegd niet begeleid.

Er werd ons niets uitgelegd door die arts. Toen mijn vriend aan hem vroeg wat er nu juist ging gebeuren dan zei hij uw vriendin moet bevallen. Zonder enige emotie. En wat gaat er met onze jongens gebeuren vroeg mijn vriend? Die leggen wij weg… zei de dokter.

Hoe weg??? Wordt er niets voor gedaan? Nee… ze hebben de grens van 24 weken niet bereikt.

Wat????? En leven ze dan nog vroeg hij? Ja dat kan, dat kan 5 minuten zijn een half uur, 2 uur dat weten wij niet. Meer werd er ons niet gezegd ?

Ik was zo bang en zo ongelukkig hoe kan dat ons nu overkomen? Ik at gezond, lette op alles waar ik op kon letten en toch liep het mis.

Op 12 april (op mijn moeders verjaardag) zijn onze prachtige jongens geboren.

Cas 31 cm 650g

Mats 30 cm 690g

Ze waren zo mooi, zo af, zo perfect alleen nog te klein ?

Mijn hart brak in 1000 stukjes wat een verdriet oh wat een pijn voelde ik toen.

Ik had waarschijnlijk een blaasontsteking zonder dat ik dat zelf wist en die ontsteking heeft ervoor gezorgd dat ik weeën ben beginnen krijgen.

Mijn kindjes waren perfect gezond maar mijn lichaam had gefaald ?

We zijn in dat ziekenhuis zo slecht begeleid geweest.

We hebben tot 15u die dag ( ben zelf ‘s nachts bevallen) in dezelfde kamer gelegen. Al die uren hoorden wij andere mama’s bevallen, hoorden we de vroedvrouwen wel lopen door de gang, hoorden we wel baby’s  huilen. Oh wat deed dat pijn! En wij lagen daar met z’n twee te huilen, af te zien, onze wereld stond stil! Van zoveel blijdschap plots naar zoveel verdriet. Nooit had ik dat soort verdriet gevoeld, nooit gedacht dat je zoveel pijn kon hebben.

Op de moment dat wij onze jongens zijn verloren is er ook een stuk van mezelf gebroken, iets wat nooit meer gelijmd kan worden! Dat stukje is van hen.

Toen we uit het ziekenhuis kwamen werden we nogmaals geconfronteerd met de harde realiteit, de wereld draait gewoon door.

De volgende 3 dagen waren hard en moeilijk maar langs de andere kant konden we die dagen nog zoveel als we wilden langs onze jongens. Wat hebben we daarvan genoten! Ik was zo trots op mijn knappe jongens, ik was mama geworden maar niemand die dat zag.

De dag van de begrafenis was verschrikkelijk. De laatste keer onze jongens knuffelen en kusjes geven Gho dat was verschrikkelijk hard en moeilijk! Dat laatste kusje was zo zwaar ?

Ik had een lange tekst geschreven voor mijn kindjes en gevraagd aan mijn moeder om deze op het kerkhof voor te lezen want ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen.

Eenmaal op het kerkhof stonden we daar met de naaste familie en heb ik toch zelf mijn brief gelezen voor onze jongens! Zo blij dat ik dat zelf heb gedaan.

Nu zijn we ondertussen bijna 3 jaar later, is er een regenboogzusje Marilou van 1,5 jaar en is er in februari van dit jaar een tweede regenboogje geboren, onze zoon Maxim.

Het was de afgelopen 3 jaar een rollercoaster aan emoties. Ik heb zo diep gezeten, zoveel verdriet gehad, verdriet waar ik zelf niet van wist dat dat kon. Zoveel pijn gevoeld maar ook zoveel liefde voor mijn jongens.

Dankzij onze jongens ben ik sterker geworden en sta ik stevig ik het leven. Ik heb veel mensen uit mijn leven geschrapt zelfs mensen die jarenlang zo nauw aan mijn hart lagen maar heb ook nieuwe vrienden gekregen waarvoor ik enorm dankbaar ben.

Onze jongens hebben ons voor het eerst mama en papa gemaakt en we denken nog elke dag aan hen! De pijn en het verdriet is minder scherp maar nog zeker aanwezig.

Ik kan soms nog plots heel hard beginnen huilen omdat ik aan hen denk. Maar ik durf ook stilletjes zeggen dat ik weer geluk voel in mijn leven.

Ik weet zeker dat ze ons altijd zullen beschermen!

Ik breng onze regenboogjes groot door heel veel te vertellen over hun kleine grote broertjes hierboven.

Lieve jongens, wat mis ik jullie en wat had ik jullie zo graag groot zien worden… Ik vraag me heel vaak af hoe jullie zouden zijn? Wat voor karaktertjes jullie zouden hebben gehad. Jullie zitten voor altijd in ons hart.

Groot in aanwezigheid maar te klein voor dit leven ❤️❤️

Mats* & Cas*
Beiden geboren op 12-04-2016
✩ Beiden overleden op 12-04-2016 ✩

Please follow and like us: