Praten over de dood van je tweeling, TweelingEngeltjes

Door te praten over de dood van onze tweeling Milan & Timo, vertegenwoordigde ik direct de grootste angst van vele ouders en zwangere vrouwen. De angst om hun kindje te verliezen. Ik was sinds die dag in juni de vrouw wiens verhaal velen liever niet wilden horen. Praten over onze tweeling kon een kamer vol mensen direct tot zwijgen brengen. Ik herinnerde iedereen op pijnlijke wijze eraan hoe kwetsbaar het leven en in het bijzonder het leven in wording is. Voor sommigen was het makkelijker om hun toevlucht te nemen tot het uiten van ‘dooddoeners’ zoals: ‘Ach, je bent nog jong, je kunt nog meer kinderen krijgen’, of ‘Ze hebben gelukkig niet geleefd’, tot medelijdende blikken of een snelle verandering van gespreksonderwerp. Alles was makkelijker voor anderen dan te luisteren naar wat ik had te vertellen over hoe ik me voelde of over wat ik had meegemaakt.

Niemand wil eigenlijk praten over de dood. En al helemaal niet over de dood van kinderen die nog voor hun geboorte zijn overleden. Kinderen die niemand heeft gekend. Zelfs Arthur en ik niet. Omdat ons die kans werd ontnomen.

Toch praat en schrijf ik al die jaren graag en openlijk over onze tweeling. Waarom vraag je je misschien af?

Praten over de dood van Milan & Timo is belangrijk voor me

Het is mijn realiteit
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet op de een of andere manier aan onze tweeling denk. Zwijgen over iets dat zo overheersend is, staat gelijk aan mijn gedachten verbannen.

Stilzwijgen roept schaamte op
Er zijn rouwende moeders van wie de pijn verergert door het idee dat hun zwangerschapsverlies hen op de een of andere manier minder vrouw maakt. Samen met al die andere mama’s bij TweelingEngeltjes laat ik zien hoe wij de uitdagingen van miskramen en doodgeboorten openlijk en zonder schaamte hebben weten te overleven. Hiermee geven we een heel belangrijk signaal af. Het signaal dat zwangerschapsverlies niets is om ons voor te schamen. Dat het zeker geen weerspiegeling is van onze vrouwelijkheid of onze waarde als vrouw.

Het hielp me rouwen
Praten en schrijven over mijn verlies hielp mij om de realiteit van wat er gebeurd was in me op te nemen. Mijn gevoelens te verwerken. Mijn ervaring te integreren in mijn leven en langzaam tot een nieuwe ik en een nieuw ‘normaal’ te komen.

Niemand hoeft alleen te staan

Ik wil dat andere mama’s weten dat ze niet alleen staan
De grootste steun kreeg ook ik vlak na het verlies van Milan & Timo vooral van andere rouwende ouders. Zwijgen over de doodgeboorte van je kindje(s) isoleert je. Juist op momenten dat je de hulp van anderen het hardst nodig hebt. Omdat ik al 20 jaar over mijn ervaringen praat en schrijf, vertellen steeds meer mensen me over het verlies van hun kindje(s). Hierdoor ontstaat er een krachtige verbinding met anderen die je tot steun kan zijn in een zeer moeilijke tijd.

Ik wil dat onze zoons niet voor niets zijn overleden
Hun tijd bij ons was maar kort. Ze kregen nooit de kans om met de buitenwereld te communiceren. Daarom wil ik dat voor hen doen. Zodat hun erfenis verder gaat dan alleen mijn verdriet. Door ons verhaal te vertellen, raken Milan & Timo de wereld op een manier waartoe zij anders nooit de kans hadden gehad. Het stelt me in staat om hun veel te korte leven een diepere betekenis te geven. Een betekenis die verder gaat dan alleen de liefde die ons gezin voor hen voelt.

Luisteren

Luister daarom toch altijd naar het verhaal van een onzichtbare mama van een tweeling. Naar élke mama die haar kindje moet missen door de dood. Steeds weer opnieuw. Want telkens wanneer jij luistert naar het levensverhaal van een overleden kindje, geef je onbewust een geschenk. Het geschenk van aandacht. Aandacht voor hen die er eens waren, maar niet meer zijn.

Lees een volgend blog van Petra: ‘De stilte na doodgeboorte‘.