Mijn man en ik heb een militaire opleiding gehad, omgaan met teleurstelling is wat we toen zeker leerden. Regelmatig waren daar momenten dat er dingen niet liepen zoals we hadden verwacht. Zo werden we midden in de nacht gewekt voor een wandelingetje, bleek dat wandelingetje net wat langer dan we dachten, moesten we in de buitenlucht slapen of juist helemaal niet slapen. Gekscherend noemden we dat ‘omgaan met teleurstellingen’. Had ik op dat moment, terwijl ik moe, vies en hongerig door een bos liep met een zware rugzak, het idee dat ik daar iets aan zou hebben? Niet echt.
Omgaan met teleurstelling
Laten we voorop stellen dat niets of niemand ons had kunnen voorbereiden op de teleurstellingen die we jaren later zouden tegenkomen. Teleurstellingen die je doen wensen dat in het bos moeten slapen weer je ergste zorg zou zijn. Die je zouden doen smeken om vijftig kilometer te mogen lopen met bepakking als dat iets zou oplossen. Maar dat kan niet. De essentie van teleurstellingen is dat je ze niet kunt kiezen of ruilen. Wat je wel kunt kiezen, is hoe je met teleurstellingen omgaat.
Samen kun je alles aan
Het lijkt een schrale vergelijking die ik maak tussen een militaire opleiding, een lang IVF-traject, een vroeggeboorte en het verliezen van twee kinderen. Toch voelt het voor ons alsof de training die we gehad hebben ervoor gezorgd heeft dat we van elkaar weten hoe we reageren op stress, vermoeidheid, en tegenslag. We trokken altijd als een team ten strijde. Of de tegenslag nu groot of klein was, we stonden er samen. Ondanks het verdriet. Ondanks de pijn.
Dat we nooit het gevoel hebben gehad dat we het niet aankonden, betekent niet dat het geen pijn doet. We hebben gehuild, veel gehuild. Maar we hebben ook elke dag gelachen, zonder uitzondering. Soms hebben we gehuild van het lachen. Soms gingen we huilend slapen en werden we huilend weer wakker. Is dat erg?
Trots op ons
Nee, ik ben trots op hoe we het doen. Op hoe we ruim anderhalf jaar na het overlijden van de tweeling nog steeds samen kunnen huilen om ze. Op hoe we kunnen lachen om ze. Want onze jongens zijn zoveel meer waard dan alleen tranen. Ik ben trots op hoe wij omgaan met teleurstellingen in een wereld waar we elke ochtend wakker worden met het besef dat we Dexter en Morris echt niet mochten houden. Dezelfde wereld waarin we vervolgens onze dochter uit bed halen, die ons breed grijnzend vastgrijpt. Haar grootste teleurstelling is gelukkig dat ze alleen pas achteruit kan kruipen en daardoor niet dichter bij haar speelgoed komt.
Lees ook een eerder blog van Christianne: ‘Het Consultatiebureau.’