Ik ben een dochter, een echtgenote, een moeder maar ik ben bovenal een vrouw.
Een vrouw met bagage, een dochter met littekens, een echtgenote met respect, liefde en vertrouwen, een moeder met een groot hart gevuld met liefde, een moeder met enorm verdriet. Verdriet om ons engeltje ons sterrenkind.
Mijn naam is Annemiek Roos Versteeg, ben 42 jaar. Getrouwd met de liefde van mijn leven Robbie Roos, samen mogen wij de ouders zijn van Melanie Zoë zij is 17 (11-09-2001) jaar. Quinten Davy hij is 15 (01-06-2003) jaar. Ons sterrenkind is Bryan Levy overleden op 27-11-2002 (13 weken) en samen met zijn broertje geboren op 01-06-2003.
Toen ik 20 jaar geleden mijn man tegenkwam wist ik dat hij de liefde van mijn leven zou zijn. Hij zou de vader van onze kinderen worden. Liefde op het eerste gezicht . Binnen een jaar (28-1-2000) zijn we getrouwd hij 27 en ik 23 jaar. Te jong en dat gaat nooit goed was een veelgehoorde opmerking. Mijn God wat zaten ze mis, onze liefde was en is enorm sterk. Tuurlijk hebben ook wij onze moeilijkheden gehad, maar met naar elkaar luisteren en met elkaar praten is de sleutel voor een goede relatie.
Dat we heel graag kinderen wilde dat was al snel duidelijk. Helaas lukte het maar niet om zwanger te worden, na een bezoek aan de huisarts die letterlijk zei, Je bent nog jong genoeg ik zou me nog geen zorgen maken, gingen we ietwat beduusd naar huis.
De opmerking bleef knagen in mijn hoofd, ja ik ben nog jong dus alle tijd…. hoe meer ik die zin hoorde terugkomen hoe gefrustreerde ik er van werd. Ja ik ben nog jong en nee dat is niet op aan de huisarts om te bepalen of ik wel of niet gewoon moet wachten tot het lukt. Ja ik ben nog jong en ja ik wil naar een specialist er klopt iets niet in mijn lijf en ik bepaal zelf wel of ik jong of oud genoeg ben om voor kinderen te gaan.
De verwijsbrief die kwam er en 2 weken later zaten we bij de gynaecoloog. Ik was verminderd vruchtbaar mijn eicellen groeide niet groot genoeg, de eisprong was ook niet optimaal. Om een redelijk kans op een zwangerschap te hebben zou ik aan de hormonen moeten en zou mijn man zijn spermacellen moeten laten invriezen zodat deze kunstmatig ingebracht zouden kunnen worden.
De eerste behandeling ging verloren het was niet gelukt. Op naar de tweede behandeling halverwege December 2000, de hormonen deden hun werk en de eicel was goed gegroeid, binnen 24 uur moesten we voor de kunstmatige bevruchting naar het ziekenhuis. Mijn hemel wat hebben we er om gelachen, het romantische beeld van een kindje maken was compleet weg en had plaats gemaakt voor de oneerbiedige uitspraak van het klinische vluggertje… 1,2 hupsakee klaar en nu afwachten maar.
Kerstavond 2000 mijn man en ik hadden een pittige discussie over een onderwerp waarvan we beiden niet meer weten waar het over ging. De emoties gierde door mijn lijf en vanuit het niets en volslagen onlogisch liep ik weg uit de discussie om naar de wc te gaan. Bij ons lag er standaard een zwangerschapstest op het plankje naast het maandverband en de ob’s. Ik deed de test en liep een aantal minuten later met tranen in mijn ogen naar de kamer, de predictor nog in mijn hand. 2 dikke lijnen waren er te zien, we waren zwanger. Wat waren wij intens blij en super gelukkig. Hoe bijzonder is het dat je op kerstavond je ouders kan vertellen dat ze voor het eerst opa en oma gaan worden.
De eerste zwangerschap verliep prima, niks geen gekkigheid dan de normale zwangerschapskwaaltjes. Ze zat er goed, zo goed dat ze 10 dagen later is geboren dan verwacht. Na een heftige en lange bevalling van 37 uur werd op 11-09-2001 onze prachtige dochter Zoë geboren. We leefde op een roze wolk en oh wat waren wij trots.
Na de bevalling werd er bij mij ADD vastgesteld en ging ik aan de ritalin. Een verademing was dat, rust in mijn hoofd en een prettig hulpmiddel om alles in goede banen te zien en te leiden.
Na een half jaar kwam de kriebel en de wens om een tweede kindje.
Dit betekende voor mij dat ik moest stoppen met ritalin en pas na 4 maanden vrij van medicatie mocht beginnen met het slikken van de hormonen om te proberen weer zwanger te raken.
Na 2 pogingen die beide zijn mislukt, was het bij de derde poging gelijk anders. De eicel was groter dan normaal en de kans op een meerling was daarmee ook aanwezig. Na de inseminatie wist ik dat het goed zat. De eerste dag van deze zwangerschap was op de 1e verjaardag van onze dochter. De zwangerschapstest wees dan na 2 weken ook 2 dikke lijnen aan. Fantastisch wat een heerlijk gevoel, mijn buik groeide enorm en iedereen grapte met 6 weken al dat ik al wel op de helft zou zijn. Met 8 weken hadden we een 1e afspraak bij de gynaecoloog, de echo liet echt 2 kindjes zien, een eeneiige tweeling. In de zevende hemel was ik.
In de 13e week werd ik ‘s nachts wakker van een raar koud gevoel in mijn buik de linkerkant van mijn buik was ijskoud. Ik maakte mijn man wakker en ook hij voelde een hele koude buik.
Ik had een naar voor gevoel dat dit wel eens foute boel zou kunnen zijn, de hele verdere nacht heb ik niet meer geslapen. De volgende ochtend gelijk de gynaecoloog gebeld dat er iets niet goed zit. We konden gelijk komen. Gauw onze dochter naar mijn ouders gebracht en gelijk door naar het ziekenhuis. De weg er naar toe is normaal 10 minuten fietsen maar het leek nu wel een eeuwigheid te duren. Toen de arts ons kwam halen uit de wachtkamer voelden mijn benen zo intens zwaar. Op de behandeltafel klaar voor een echo en bang voor wat er gaat komen. Ik durf niet te kijken maar doe het toch. Ik hoor een hartje… pfff opluchting. In een luttele seconde verandert de opluchting in ongeloof…..” kijkend naar de twee baby’s zie ik duidelijk dat er 1 kleiner is dan de ander, ik hoor ook maar 1 hartje kloppen…. het spijt me mev”…..en meer krijg ik niet meer mee. 1 hartje, 1 baby te klein dat is alles wat zich herhaald in mijn hoofd 1 hartje, te klein, 1 hartje….. “ Begrijpt u wat ik u heb verteld, hebben jullie nog vragen zegt de arts. Met mijn hoofd er niet bij vraag ik of beide hartjes nog kloppen want ik moet het fout hebben gehad gewoon overbezorgd. De arts en mijn man kijken mij aan en Robbie legt een hand op mijn buik, lieverd zegt hij een van onze twee lieverds is een engeltje geworden, we moeten nu goed zorgen voor ons kleine wondertje dat nog alle kansen wil om te groeien…Langzaam dringt het door we hebben een kindje verloren. Zonder iets tegen elkaar te zeggen gaan we naar mijn ouders. Mijn moeder ziet het gelijk ze pakt me vast en zegt alleen maar ik hou van je lieverd. Meer woorden had ik niet nodig.
De dagen na het overlijden probeer ik me bij elkaar te rapen voor onze dochter. Hoe ga ik haar vertellen dat ze maar 1 broertje of zusje krijgt ipv 2. Uiteindelijk hebben we het haar wel verteld en ze heeft het aangehoord en verder niets.
De zwangerschap verliep verder niet prettig veel bloedingen en vroegtijdige weeën waardoor ik meer in het ziekenhuis kwam te liggen dan me lief is.
Ik ga me steeds meer afvragen wat ik fout heb gedaan, had ik iets anders moeten doen of heb ik iets gegeten wat dit heeft veroorzaakt. Nu weet ik dat dat absoluut niet zo is maar op dat moment doet verdriet heel veel met je.
Op 31 mei 2003 krijg ik in de nacht heftige weeën, ik had die avond mijn koffer al 3 keer in en uitgepakt terwijl het nog een week zou duren voor ik zou bevallen. Nou niet dus 1 juni gingen we in de ochtend maar het ziekenhuis waar rond het middaguur mijn vliezen braken. Tegen een uur of 5 had ik amper 2cm ontsluiting en dus kon het wel nachtwerk worden voor we onze zoon in onze armen konden houden. Ongeveer een uur later later zit ik op 5 cm. De verloskundige zegt dat ze nog wel weer komt kijken en dat ik moet proberen iets te gaan slapen omdat de weeën zo heftig zijn en het nog wel even gaat duren voor de kleine zich zal aankondigen….. Hmmm dat ging toch ff iets anders opeens had ik een enorme drang om te persen, ik vroeg aan mijn man of hij hulp wilde halen en in eerste instantie wuifde hij dat weg, toen ik begon te vloeken (iets dat ik absoluut nooit doe) wist hij dat het serieus was. Binnen no time stonden er twee mensen aan mijn bed. De verloskundige keek en trok lijkbleek weg ze ramde op de noodknop en juist die handeling deed mij verstijven van angst. Ik durfde niet meer, ik was bang dat ook dit kindje overleden was. Ik begreep er niks van en zocht oogcontact met mijn man. Hij pakte mijn hand en heeft mij er doorheen gecoacht. Na een half uur lag daar het allermooiste manneke op mijn borst…. tranen van geluk maar ook van verdriet stroomde over mijn wangen. Toen de placenta kwam liet de gynaecoloog ons zien waar ons sterre kindje zat. Ieniemienie klein, ik hou van jou kleine vent heb ik hem nog gezegd. Dat was gelijk ons afscheid van Bryan Levy, wij wisten toen niet dat we om een bewijs van stil geboren kindje hadden kunnen vragen.
Na een nacht in het ziekenhuis mochten we de volgende morgen naar huis, de roze wolk die ik bij Zoë ervaarde was nu minder sterk aanwezig. Thuis gekomen stonden daar de beide oma’s al op ons te wachten. De tuin was versierd door de buurtjes. Iedereen was zo super lief voor ons. Mede daardoor voelde het goed, ik kon en mocht van mezelf beginnen met het rouwproces, vreselijk woord overigens. Het verdriet is intens en zal slijten met de tijd . Het eerste jaar van Davy heb ik erg boven op zijn ontwikkeling gezeten als een leeuwin die haar jong beschermd zo bang om hem kwijt te raken, ik heb dat nodig gehad om te zien dat ik het kan loslaten, helaas was dat voor Davy anders en die prijs heb ik ook dubbel en dwars terug gekregen, hij was zo aan mij gaan klieken dat ik geen stap kon zetten zonder hem en zonder dat hij zich volledig overstuur huilde.
Als ik in het nu kijk dan heb ik twee fantastische kinderen die het heel goed doen. Die zich geliefd voelen en hun weg wel vinden. Levy zit in ons hart en dat blijft voor altijd. De allermooiste woorden die ik kreeg op de vraag wat zij nu vinden dat we Levy mogen gaan registreren die kwamen van Davy: lieve mam het maakt voor mij niet uit op papier of niet ik voel Levy altijd bij me hij is mijn broer en dat blijft zo in mijn hart verandert niets… Ik hoop dat het voor jou de rust gaat geven waardoor je verdriet om Levy een rustige plek krijgt dat gun ik jou lieve mama❤️
Quinten Davy & Bryan Levy*
Beiden geboren op 01-06-2003
✩ Bryan Levy overleden op 27-11-2002 ✩
