Ik ben Corrine, mijn man heet Marco, inmiddels alweer 40 jaar mijn bijzondere verhaal begon 15 jaar terug.
Dit verhaal heb ik 14 jaar geleden met heel veel tranen getypt maar nu na zoveel tijd ben ik blij dat ik Robin toch nog even heb mogen vasthouden en zoveel liefde heb mogen voelen.
Thomas is inmiddels een grote knul van bijna 15 jaar weliswaar zwaar gehandicapt maar ik ben dankbaar met alles wat hij kan of doet. En soms denk ik wel eens dat Robin op Thomas zijn schouders zit.
We waren al een tijdje bezig om zwanger te worden maar dit ging niet zoals we hadden gehoopt in die medicimolen ben ik zwanger geworden na 6 weken en een fikse bloeding bleek ik zwanger te zijn van een tweeling nou na veel buikpijn en misselijk zijn en een fikse blaasontsteking was ik 26 weken. Hoera inmiddels was ik tonnetje rond en het lopen en zitten ging niet meer zo makkelijk.
07-08-2003 zaten we aan de barbecue op de camping bij vrienden best gezellig s`avonds gaat de mobiel dat we met spoed terug naar Kattendijke moeten want het gaat niet zo goed met Marco zijn vader. Ik ben best wel hard achter Marco aan gelopen met mijn ronde buik in de auto hadden we allebei zoiets van: “Ik hoop dat hij alcohol heeft gedronken en dat Marco zijn moeder heel boos is.”, maar je gevoel weet wel beter en dat gevoel werd bevestigd toen we aankwamen en er 2 ambulance en een hele hoop mensen buiten stonden. Het hele dorp was leeggelopen. We kwamen binnen maar het was al te laat hij had een hartstilstand gehad en ze konden niets meer doen.
Op de dag van de condoleance moest ik nog schoenen kopen want ik paste die van mij niet meer te veel vocht.
Ik voelde me echt beroerd we moesten ook de auto nog wassen ik voelde me steeds beroerder maar s`middags ging het wel weer. Aan het einde van de middag moesten we naar de condoleance en die dag zijn met 28 weken mijn vliezen gebroken ik ben naar een Mc ziekenhuis gebracht en daar heb ik het nog 2 weken kunnen rekken.
Met 30 weken en 1 dag ben ik bevallen van 2 hele mooie jongens zo bijzonder. Maar ik voelde me echt leeg en ben nog nooit zo bang geweest, alsof je het al weet.
De volgende morgen had ik een heel raar gevoel. Ik belde normaal wel 20 keer per dag maar nu durfde ik niet. Omdat mijn moeder zo aandrong heb ik om 1 uur s`middag toch maar gebeld. Krijgen we via de telefoon te horen dat Robin ’s nachts een hersenbloeding heeft gehad maar met Thomas gaat het goed. Ik was woest dat ze het door de telefoon vertelden hoe durfden ze! Ik zei dat we eraan kwamen. Binnen een kwartier zijn we er. (we zaten in het Ronald McDonald huis).
Binnen wassen wij ons armen en handen, ik als eerste, dan mijn moeder, en dan Macro. Ik loopt alvast naar de couveuse. Daar aangekomen begin ik te schreeuwen. O mijn baby O mijn kindje mijn moeder en Marco grijpen mij vast als ik voorbijren.
Mijn God wat we zagen was vreselijk. Mijn baby was donker zwart alleen op zijn buik een paar gele vlekken, zijn voetjes pikzwart. Ik dacht dat hij al dood was. Langs de couveuses staan een rij artsen en verpleegsters maar niemand hield mij tegen om me te waarschuwen, dat hij er anders uitzag terwijl ze wisten dat wij kwamen.
Ik draaide echt door nog komt er niemand ze staan je gewoon aan te kijken.
We werden naar een kamer gebracht met de woorden: de dokter komt zo. Na een uur zijn we nog een keer naar binnen gelopen. Daar zei een verpleegster, kijk zijn longen zijn goed hij mag weer een stukje lager wij keken elkaar aan van stik, hij ging toch dood zijn wij nu gek of…..?? Nou, na 2 ½ uur was de dokter er nog niet. Dus ik weer schreeuwend die zaal op met de mededeling dat het wel mijn kindje is en dat ik heel snel antwoorden op mijn vragen wilde.
Toen kwam er pas een arts.
Er werd ons uitgelegd wat er gebeurd was. Het was een zeer zware hersenbloeding die niet meer stopte. Zijn lever werkte ook niet meer. Hij zat vol oedeem. Toen ik vroeg gaat hij nu dood? Werd er gezegd: zover mag u niet denken en aan transplantatie al helemaal niet. We zijn terug naar de IC gelopen en zijn bij hem gaan zitten. Ik vraag de arts of als het niet meer ging of ze dan wilde helpen want Robin moest wel een acceptabel leven hebben. De arts ging akkoord.
Ik heb naast Robin gestaan en verteld dat als het echt niet meer ging dat hij moest gaan maar alleen als het echt niet meer ging. Ook heb ik hem verteld hoe welkom hij was en dat de kamertjes klaar waren en dat ik ze heel graag mee naar huis wilde nemen en heeeeeeeeel erg veel van ze hou. De lampen werden weggehaald en het brilletje afgedaan. O, mijn kleine ventje. Wat was je moe zo moe, we wisten het, je kon niet meer, het eind was inzicht. Zijn ogen reageerden niet meer. Het was echt erg. Dit doet zoveel pijn dat is onbeschrijfbaar. Ze zouden bellen als er verandering zou zijn dat hadden ze beloofd. Wij zijn teruggegaan naar het Ronald McDonald huis en daar is mijn vader ook naar toe gekomen. Die nacht ging de telefoon.
Het was zo ver.
Eenmaal aangekomen werd de couveuse van Robin opgemaakt en toen zagen we Thomas met zijn kont omhoog komen.
Hij huilde ik wist echt niet meer wat ik moest doen, ik was zo bang, ik heb tegen de zuster gezegd dat er iemand bij Thomas moest blijven en hem niet alleen mocht laten. En dat gebeurde ook. Robin ging eerst naar mij. O, wat was ik bang ik hield een zwarte baby in mijn armen.
Hij was thuis, op mijn borst voor de eerste en de laatste keer dat we hem konden vasthouden. Ook mijn moeder heeft Robin mogen vasthouden toen ging hij naar Marco en in zijn armen is de beademing gestopt, en wij zongen met zijn vieren slaap kindje slaap. En zo is ons ventje rustig van ons heen gegaan op 1 uur na heeft Robin 4 dagen geleefd.
Ik heb gevraagd waarom ze ons niet belden toen het misging. Daarop werd geantwoord: sorry, miscommunicatie en daar moet je het dan mee doen.
Dezelfde dag zijn we naar Zeeland gereden om de begrafenis te regelen en dan gaat weer de telefoon: Thomas heeft ook een hersenbloeding. Nou daar sta je dan.
Op het liedje van Bart de graaf en Lee Towers (ik wou dat ik voor een keer in mijn leven) is Robin begraven. Toen we ’s avonds terug naar Rotterdam reden was het doodstil in de auto en toen we na buiten keken was er een ster die zo fel scheen dat het gewoon opviel. Vanaf dat moment hebben we tegen tante Amanda (8) en ome Lion (7) en ome Tom (3) gezegd dat hij nu een sterretje is en zelf wil ik dit ook heel graag geloven. Ik hoop in ieder geval dat er meer is na dit leven en dat we elkaar ooit nog eens terugzien.
We hebben ons nagesprek eindelijk na een half jaar gehad. Het blijkt nu dat Robin en Thomas al erg ziek waren. Ik bleek een infectie bij mij te dragen die dwars door de baarmoeder is gegaan en die heeft dus ook de bevalling op gang gezet. De arts wist ons ook te vertellen dat iedere vrouw die bacterie bij zich heeft alleen in andere mate als ik had. Doordat Robin onder zat heeft hij de meeste klappen gehad. Die infectie zorgt voor een anti stollingsproces en daardoor is bij hem die hersenbloeding begonnen en omdat het bloed niet meer kon stollen was het einde zoek. Nu weten we dus ook hoe Thomas aan die hersenbloeding komt.
Ook hebben we gevraagd wat er was gebeurd als we hadden besloten om de beademing niet te stoppen, puur omdat ik toch het gevoel had dat ik het niet had moeten doen. Daarop kregen we het antwoord dat hij zwaar gehandicapt zou zijn en nooit had kunnen denken of dingen had kunnen doen. Hij had letterlijk als een kasplantje moeten leven maar dit neemt niet weg dat ik hem vreselijk mis, ik wou dat ik een keer in mijn leven een tovenaartje was……
Niemand weet wat leven is,
alleen dat het gegeven is,
jouw levenslied zo zuiver en rein,
zal voor ons altijd een herinnering zijn.
