Sarah & Sophia* | TweelingEngeltjes

Sarah & Sophia*

Mijn verlangen naar een derde kind was groter dan ik dacht. Zo lang getwijfeld voor die zwangerschap. Ik had al een dochter van 9 en een zoon van 6. Ze waren allebei al zelfstandig maar mijn moederhartje verlangde naar nog een kindje. We gingen ervoor, in maart 2016 gestopt met de pil en in mei was ik al zwanger. Vanaf het begin had ik het gevoel dat het een tweeling zou zijn. Bij de gynaecoloog bleek dat mijn gevoel klopte. Ze zag twee hartjes kloppen, een eeneiige tweeling!

Ik wist niet of ik blij moest zijn of bang moest zijn. Een tweeling? Wauw!! Hoe gaan we dit hier allemaal doen. Het duurde niet zo lang of we begonnen al te plannen en keken ernaar uit. Een zwangerschap van een tweeling was toch o zo speciaal. Een eeneiige zwangerschap bracht veel risico’s mee. Dus ik moest de ene week naar Leuven gaan en de andere week naar mijn eigen gynaecoloog in Antwerpen. Dat nam ik er allemaal bij. Als ze maar gezond zijn.

Tijdens de zomervakantie kreeg ik te horen dat het twee meisjes waren. Ik was in de wolken. In november kreeg ik te horen dat ik opgenomen moest worden tot het einde van mijn zwangerschap. Ik moest nauw in de gaten worden gehouden, het ging niet zo goed met het hartje van Sarah en Sophia woog maar de helft van wat haar zusje woog. Ik keek er tegenop, ik had nog twee andere kindjes en het leek alsof ik hen in de steek zou laten. Mijn man was dan ook net als zelfstandige begonnen, hij had het druk en werkte lange dagen. Ik kon gelukkig op mijn zussen en ouders rekenen voor de zorg van mijn kinderen.

Op 21 november 2016 melde ik me aan op de kraamafdeling met mijn hoop bagage, drie maanden zou ik ongeveer in het ziekenhuis blijven. Zou me dood vervelen dacht ik toen. Tijdens de echo van 23 november om 09.00 uur kreeg ik te horen dat ik met een spoedkeizersnede moet bevallen want het ging echt niet goed met het hartje van Sarah.

Ik belde mijn man meteen op. Om 13.00 uur ging ik de operatiekamer binnen en het duurde niet lang voor ze Sarah eruit haalden en meteen erna Sophia. Ik mocht ze niet zien of aanraken, ze gingen meteen naar de nic afdeling.

Het voelde niet alsof ik bevallen was, toen ik naar mijn kamer werd gebracht werd ik emotioneel, ik wilde bij mijn meisjes zijn. Mijn echtgenoot kwam al snel met foto’s die hij getrokken had met zijn gsm. ‘s Avonds werd ik in mijn bed naar mijn meisjes gebracht. Ook daar barste ik in huilen uit, ze zagen er klein en fragiel uit. Ze waren maar 28 weken!

De dagen erna ging het een dag goed en de andere dag slecht. Ze hadden allebei een infectie opgelopen, Sarah waar de verwachtingskansen nihil waren kwam er beetje bij beetje goed door. Mijn kleine engel Sophia die maar de helft woog van haar zusje ging met de dag achteruit. Op de 8e dag kreeg ik een telefoontje om 02.45 uur dat het heel slecht ging en dat ik nu moest komen. Ik heb mijn echtgenoot wakker gemaakt en reden naar het ziekenhuis met de hoop dat het nog wel goed zal komen. Toen we aankwamen in hun kamertje had Sophia net haar laatste adem uitgeblazen.

Het enige dat ik kon roepen was neen, neen niet mijn Sophia? Kan toch niet? Sarah begon uit het niets te huilen alsof ze het aanvoelde, ik kon haar niet troosten omdat ze nog steeds ziek was. Ze hebben alle kabels bij Sophia eruit gehaald en hebben haar in mijn armen gegeven. Het was de eerste keer dat ik haar mocht vasthouden. Het voelde allemaal onwerkelijk aan! Ik bleef haar maar kussen en knuffelen en fluisterde dat ze haar ogen moest open doen, dat ze mij, ons niet moet achterlaten…

Vijf dagen na de dood van Sophia moest Sarah geopereerd worden aan haar darmen. Ik gaf mezelf niet de tijd om te rouwen, ik had andere kinderen die mijn aandacht eisten, Ik maakte me zorgen om Sarah die geopereerd moest worden. ‘s Avonds als ik eindelijk in mijn bed lag, rouwde ik stilletjes om Sophia. Ik heb zoveel steun gehad aan mijn zussen en mijn ouders. Dag en nacht stonden ze klaar voor ons. Dat heeft me er een beetje doorgeholpen.

Toen Sarah in februari eindelijk naar huis mocht, had ik het heel moeilijk, twee bedjes stonden er in hun kamer en kon er maar eentje gebruiken. Bij elke mijlpaal van Sarah stromen de tranen. Hoe zou Sophia het gedaan hebben, hoe zou ze eruit zien, zou ze identiek op haar zusje lijken?

Sophia is in Marokko begraven, ik kan niet zomaar naar haar grafje gaan, ik heb het daar ook moeilijk mee.

We zijn nu 18 maanden verder en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk of dat er niet over haar gesproken wordt. Overal hangen er foto’s van haar. Het doet me deugd dat ik alle dagen over haar kan praten. In het begin durfde mijn familie haar naam niet luidop te zeggen, ze waren bang om me nog meer verdriet aan te doen, maar het deed me juist meer verdriet als ze niet vermeld werd, alsof ze nooit heeft bestaan. Ik heb dit met mijn familie besproken over mijn gevoelens erover en ze begrepen dit allemaal, ik begreep hen ook langs de andere kant.

De pijn en verdriet heb ik geen plaats kunnen geven en zal dit ook nooit kunnen doen, ik leer ermee leven. Ik kan nu soms over haar praten met een glimlach in plaats van een traan…

Sarah & Sophia*
Beiden geboren op 23-11-2016
✩ Sophia overleden op 02-12-2016 ✩

 

Please follow and like us:

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.