Op 25 juni 2011 ben ik bevallen van Sean en Zoë na een zwangerschapsduur van 26 weken en 5 dagen. Ik had een extra controle omdat ze niet goed genoeg groeide volgens de gynaecoloog. Vervolgens mocht ik niet meer naar huis, kreeg ik een longrijpingsspuit en zijn ze gaan bellen naar de omliggende ziekenhuizen waar er plek was. Dit werd uiteindelijk Veldhoven het MMC. Ik kreeg te horen dat het nog wel weken kon duren voor ik ging bevallen. Diezelfde nacht zijn ze gehaald omdat het met Sean niet goed ging in mijn buik en de kans aanwezig was dat Sean in mijn buik zou komen te overlijden. Hij is als eerste gehaald en ik had alleen een ruggenprik dus heb alles bewust meegemaakt.
Daarna haalden ze Zoë en op dat moment wist ik dat er iets niet goed was. Zoë heb ik heel zachtjes horen huilen maar Sean helemaal niet. Daarna is de strijd begonnen om er alles aan te doen om ze het te laten halen. Voor Sean mocht dat niet baten hij bleek in mijn buik een infectie te hebben gehad en werd met de dag zieker. Hij had een hele zware hersenbloeding die alleen maar erger werd en daarbij een waterhoofd aan het creëren was. Na diverse metingen ook van de hersenactiviteit heb ik 29 juni de beslissing moeten nemen of ik wilde stoppen of doorgaan met de behandeling zonder garanties.
Uiteindelijk heb ik besloten te stoppen omdat zijn levensverwachting nihil was. Ik heb hem in mijn armen gekregen toen hij van de beademing gehaald werd en dat was tevens de eerste keer dat ik een van mijn 2 kinderen vast had. En toen voelde ik hem langzaam van ons weggaan. Ik ben daardoor alleen komen te staan omdat de vader op die dag voorgoed vertrok uit ons leven. Daarentegen is mijn moeder bijna 6 maanden niet van mijn zijde geweken in de periode dat Zoë in diverse ziekenhuizen moest blijven.
Ik heb alles met Sean mogen doen nadat hij was overleden zoals in bad doen, aankleden, afdrukjes maken wat mij wel heel erg heeft geholpen om het allemaal een plekje te kunnen geven. Met Zoë gaat het redelijk zij heeft ook de nodige zorgen nog steeds lopen diverse artsen en specialisten af in verband met terugkerende neusamandelen ook heeft zij neuspoliepen, bpd ( chronische longziekte ) en toch nog wat taal- en ontwikkelingsachterstand. Ze gaat wel naar regulier onderwijs gaat aankomend jaar nog wel een keertje groep 1 overdoen zodat ze de achterstand bij kan lopen. Maar verder is het een heel lief en vrolijk meisje wat mij toch wel elke dag op de been houdt en zeker op de dagen die net gepasseerd zijn.