Mijn naam is Monique Garcia, moeder van Marloes, Teun* en Tim. Bouwjaar 1962. De vader van mijn jongens heet Ron en wij zijn een half jaar voor de dood van Teun uit elkaar gegaan. November 2002.
Een verrassing
Ik wist wel dat ik zwanger was, maar wat daar uit zou komen, was opperste verbazing. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een termijnecho. Daar keken wij, Marloes, Ron en ik op een hele vreemde manier naar het beeld van de echo. Degene die de echo maakte zei, dat het inderdaad was wat wij zagen, twee kindjes. Twee !! Twee !! Wij waren eigenlijk van plan om na het ziekenhuis, naar de kerstmarkt te gaan. Met de foto’s op zak, liepen we het ziekenhuis uit, maar in plaats van naar de kerstmarkt zijn we maar naar huis gegaan. Overdonderd van blijdschap, totaal sprakeloos en mijn dochter, niet in de 7e, maar 9e hemel. Ik blaakte van gezondheid en had nergens last van.
Februari 2003
Vanwege mijn leeftijd, ik was sinds een paar maanden 40 jaar, werd er voor een vruchtwaterpunctie besloten. Er moesten dingen besloten worden, die ook niet echt makkelijk waren maar wel noodzakelijk, want laten we eerlijk blijven, we kunnen ons dan wel jong voelen, we moeten wel op de langere termijn gaan bekijken. De punctie werd gedaan op 3 februari, het werd een spannende dag. Want aangezien dat het een dubbele punctie was, was het risico ook groter natuurlijk. Alles ging voorspoedig en of we het geslacht wilde weten? Nou, ik wel dus, ja echt wel! Die dag moest ik absolute rust houden en de dagen erna nog lekker rustig aan doen. Die raad heb ik van harte opgevolgd, natuurlijk. 24 februari was het dan zover de uitslag en jawel 2 jongens, wij konden ons geluk niet op.
De maanden daarna
Alles liep als een voorbeeld zwangerschap, zoals ook mijn 1e verlopen was. Ik had nergens last van, ja een beetje bekkeninstabiliteit, maar dat was niet zo vreemd. Regelmatig naar het ziekenhuis, controle, echo’s, dat is een voordeel als je een meerlingzwangerschap hebt, je krijgt er meer. En ik werd dikker en dikker. Elke keer verbaasde de verpleegkundige zich over mijn buik, ik had geen en heb nu nog geen last van striae. Het bleef een mooie gladde buik en ik was kei trots. Ook als je er wel last van hebt ben je trots natuurlijk. En het weer werd warmer en warmer. Ook dat had ik met mijn 1e zwangerschap.
Juli 2003
Na een zwangerschap van 38 weken zei de gyn., dat het misschien een goed idee was om de bevalling maar op te wekken. Het was heel warm en de kids wogen allebei ongeveer 6 pond, dus daar hoefde we het niet voor te laten en ik was er voor de grootste hitte vanaf. Anders had ik de zwangerschap gewoon voldragen en ik voelde me al heeeel zwaar. Nu vooruit dan en er was besloten om het 11 juli te laten gebeuren. De gyn. had me onderzocht om te kijken hoe rijp ik was en stripte me in de tussentijd. Dat gevoel herkende ik van de 1e zwangerschap en zei het hem. Hij keek me alleen lachend aan en we gingen naar huis met de afspraak in onze zak. Dat strippen had dus wel degelijk zijn uitwerking en 1 dag voor de afspraak, krijg ik ‘s nachts weeën. Dat was dus 10 juli 2003. Half 6 die morgen lag ik in het ziekenhuis, weg weeën, maar naar een paar uur flink op en neer gelopen te hebben, kwamen ze weer te voorschijn.
10 juli 2003
‘s Avonds om 21.03 uur werd Teun geboren, ik heb hem even op mijn buik gehad, tot ik voelde dat de andere zich ging aanmelden. Alles was prima met hem en Marloes kreeg hem in de armen. Marloes is er heel de bevalling bij geweest en was een grote steun voor me. In de tussentijd werd de helft van het bed weggehaald, want Tim lag in een stuit en wilde niet draaien, dus dan zo maar. Wel wat blauwe beentjes, van het trekken, maar verder gezond. Tim is 12 minuten na Teun geboren om 21.15 uur. Een gewone bevalling dus, gelukkig. Marloes mocht heel trots met haar 2 broertjes op de foto, dat had ze ook wel verdiend! De nacht in het ziekenhuis doorgebracht en de dag daarna mochten we met zijn allen naar huis.
De dagen daarna
Met Tim ging het niet lekker, dat manneke voelde zich echt niet goed en de kinderarts werd erbij gehaald. Nee, het ging niet lekker met hem, hup, weer naar het ziekenhuis. Er werden foto’s gemaakt en wat bleek? Tim had heel veel lucht in zijn maag en darmpjes zitten. Dat werd dus de couveuse. Maar ja, Tim erin? Wij ook erin! Teun en ik werden dus op de kraamafdeling geïnstalleerd. En dat na 1 dag thuis te zijn geweest, dat viel ons allemaal wel tegen, maar het was voor Tim’s bestwil, natuurlijk. Ik kolfde me gek, want ik wilde wel dat ook Tim zijn melk kreeg die ook Teun kreeg. En verschillende keren per dag ging ik naar Tim toe, als Teun lag te slapen. Er werd vanaf de 5e dag hielprikjes gedaan en de 6e dag moesten Teun en ik weer naar huis. Tim lag nog steeds in de couveuse, met schoorsteentje, aan de monitoren, ze hielden hem goed in de gaten.
Beruchte woensdag
Na de dagen in het ziekenhuis, waren Teun en ik weer thuis, zonder Tim, wat een tegenslag, want je neemt ze graag allebei mee natuurlijk. Die nacht sliep Teun goed, wij wat minder. De volgende ochtend aan het ontbijt, telefoon, het ziekenhuis. Met Tim was het nog hetzelfde, maar we moesten met Teun terug komen. Er was met de hielprik A.G.S. (adrenogenitaalsyndroom), geconstateerd. Bij allebei. Tjonge wat een klap. Teun werd naast zijn broertje gelegd, alleen lag Teun in een verwarmd bedje. Ook aan de monitoren. Daar zaten we dan! We moesten naar huis en dan kom je voor de 3e keer thuis, maar dan met helemaal niks. Oké, schouders eronder, want er stond ons nog heel wat medische dingen te doen. Nijmegen werd ingeschakeld. Alles werd duidelijk en uiteindelijk hebben we daarmee leren leven, want met de goede medicijnen kunnen ze 100 jaar worden. Het is even aanpassen en heel wat ziekenhuis bezoeken, maar goed we konden het en we hadden ze nog allebei, gelukkig.
Heerlijke jaartjes
Ik kan gelukkig nog spreken van een paar heerlijke jaartjes met mijn knullen. Zo trots al een pauw, liep ik met ze over straat. Wel eens ziek, maar goed met de medicijnen kon ik het elke keer goed opvangen. Ze groeiden gestaag en ontliepen elkaar niet al te veel. Regelmatig op controle in het ziekenhuis, bloedprikken en het kon op een gegeven moment gezet worden op 1 keer in de 3 maanden. Zelfs de bloeduitslagen waren nagenoeg gelijk van Teun en Tim. Hoezo 1-eiig? Vroeg de kinderarts, daar was geen twijfel aan mogelijk. De kans dat je kind A.G.S. krijgt is 1: 12000, de kans dat je andere kind het krijgt is nog kleiner, dus ach…. Het ging goed en ze deden het ook heel goed. In maart gingen ze met zijn 2-en lekker naar de peuterspeelzaal en ze hadden het beregoed naar hun zin. Half april kreeg ik goed bericht, ik was in aanmerking gekomen voor een ander huis. Een spiksplinternieuw, heerlijk een tuin voor de jongens. Blijdschap alom.
Teun
Vrijdag 29 april, werd Teun een beetje ziek, de koorts die hij had viel ook wel mee. De hoogst gemeten temperatuur die hij had was 39.1. gr. Toch was er iets niet helemaal goed met hem. We zijn op 30 april met Teun naar de huisartsenpost in het ziekenhuis geweest om er toch maar even naar laten te kijken. Slijmvorming op zijn rechter longetje, logisch als je grieperig bent, antibioticakuurtje mee en weer naar huis. Hij was ook wel kortademig, voor ons ook logisch, want wij zijn allemaal astmatisch, daar had hij zijn pufjes voor. Zijn medicijnen opgepompt om toe te komen aan zijn stresshormoon. Alles wat hij binnenkreeg, gooide Teun er ook weer uit. Lekker weer naar zijn bedje ‘s avonds, Tim natuurlijk ook want het was de tijd om te gaan slapen. Een uur daarna werd Teun wakker en had ik hem uit zijn bed gehaald, Tim lag lekker te slapen. Ik heb hem even op de bank gelegd, want hij viel toch elke keer weer in slaap, tot hij op een gegeven moment echt wakker werd. Heel helder zijn boetjes en bahtjes, hij wist heel goed aan te geven wat hij wel en niet wilde. 3 kwartier op mijn schoot gehad. Tot ik zag dat hij weer moe begon te worden, ik heb hem weer in zijn bedje gelegd. Teun viel weer in slaap, kortademig maar behoorlijk rustig. Toen ik die avond zelf naar bed ging, ging ik nog even kijken, liet de deur en die van mijn kamer openstaan, iets wat ik normaal niet deed in verband met onze kat. Tim werd op 1 mei nogal vroeg wakker en ik vond het in eerste instantie wel wat vreemd dat hij alleen aan kwam zetten, maar ja onze Teun voelde zich niet goed, dus logisch toch? Ik pakte Tim op om hem weer in zijn bed te leggen en terwijl ik dat deed zei ik tegen hem dat het nog erg vroeg was en dat Teun ook nog lag te slapen. Zo lag hij ook, lekker te slapen. Ik had zijn hoofdeinde een beetje naar boven gedaan, zodat het wat makkelijker zou zijn in verband met zijn benauwdheid, heb ik zelf ook. Teun was een beetje onderuit gezakt, ik draaide me om, om hem weer een beetje omhoog te leggen en meteen toen ik dat deed, voelde ik het. Daar kon geen blind paard omheen, Teun was DOOD!
Ik werd gek en begon te schreeuwen, daarna is het allemaal in een stroomversnelling geraakt en binnen een half uur, stond mijn huis vol vreemde mensen en mocht ik niet meer bij mijn kind!! Ik had op dat moment een nieuwe relatie en gelukkig was hij die nacht bij mij gebleven, ik had niet geweten wat ik anders had moeten doen, denk ik. Want Marloes was de avond ervoor naar haar vriend gegaan en daar was ze blijven slapen. Zij werd ook ‘s morgens gebeld , dat ze met spoed naar huis moest komen, net als mijn ouders en Ron natuurlijk 2 noodartsen met ambulancepersoneel, 2 ambulanceverpleegkundigen voor Teun , 4 politieagenten, 2 technische recherche en een chef van dienst. Gekkenhuis en de helft is langs me heen gegaan, ik vond het alleen heel erg dat ik niet meer bij Teun mocht komen. Hij moest onderzocht worden om misdrijf uit te sluiten, dat heb je dus als je kind thuis vredig in zijn eigen bedje sterft!
Weg
Omdat we niet wisten waar Teun aan gestorven was, moest er een autopsie gedaan worden bij hem, tenminste moeten, ik stond daar ook achter omdat ik dus niet wist hoe dat nou kwam. Hij had toch maar een beetje griep? Diezelfde dag kwamen ze Teun nog ophalen en daar ging hij. Hij was weg! Uit ons midden, al was het voorlopig maar voor 1 dag. Je weet totaal niet wat je overkomt!! Mijn kind was weg! Dinsdag 2 mei kwam hij weer thuis en echt anders dan dat hij weg ging. Toen hij wegging, zag hij eruit alsof hij nog sliep, heel vredig geen strijd gehad. Toen hij thuiskwam, anders, wel vredig maar met blauwe lipjes en veel bleker. Ik schrok me wild en wilde hem alleen maar vasthouden, maar dat mocht ik niet lang, omdat ze bang waren dat de hechtingen los gingen, dat geneest natuurlijk niet meer. We hebben hem in zijn bedje gelegd. In het ziekenhuis hadden ze hem al de kleertjes aangetrokken die ik meegegeven had, omdat we dat zelf niet konden en mochten doen, vanwege de hechtingen en dat het geen fraai gezicht zou zijn. Schokkend zelfs als ouders zijnde. Lekker neer gevlijd met zijn tut en knuf en zijn beer. Tim hadden we intussen op mijn kamer neergelegd, zodat Teun in alle rust toch nog lekker thuis kon blijven tot aan de crematie. Maar de uitslag zou wel een paar weken in beslag nemen, dus verder met de dingen die geregeld moesten worden, Teun’s afscheid. Ron en ik hebben gelukkig wel alles samen kunnen regelen en hij kwam elke dag naar mijn huis om ook bij Teun te kunnen zijn en afscheid te kunnen nemen. Gelukkig dat dat wel goed kon gaan.
Tim
Woensdag 3 mei, ik had er al rekening mee gehouden en jawel hoor. Marloes had Tim meegenomen om even het huis uit te zijn, het was schitterend weer, de zon stond hoog aan de hemel. Kreeg ik telefoon van haar, ze was onderweg naar huis, omdat Tim zich niet helemaal lekker voelde. Thuis aangekomen, de huisarts weer gebeld, hoewel hij elke dag wel even langskwam. Tim was benauwd en zijn temperatuur liep langzaam op. Met gevolg, want wij zijn naar de huisartsenpost gegaan met hem, op donderdagavond 4 mei, 1 dag voor Teuntjes afscheid. Jawel, opgenomen, met dezelfde symptomen als Teun had. Verdomme, zie je wel, ik voelde het op mijn blote voeten aan, kon niet uitblijven. Als Tim de nacht goed door zou komen, zouden we hem ophalen voor Teuntjes afscheid en dan weer naar het ziekenhuis brengen. Vrijdag 5 mei, Bevrijdingsdag, ook de “bevrijding” voor onze kleine man! ‘s Morgens in het ziekenhuis, echt niet, Tim was zo ziek dat we hem niet mee mochten nemen. Mijn vriendin gebeld, want ik wilde iemand bij Tim hebben, die ik 100% vertrouwde, ook al wist ik dat ze heel erg graag bij Teun wilde zijn, maar het was heel belangrijk voor me dat er iemand bij Tim was, die hij ook vertrouwde. Ik kan niet beschrijven hoe je je dan voelt, instorten van je wereld is zacht uit gedrukt!! Daar sta je dan, een kind dood in zijn bedje thuis en de andere doodziek in het ziekenhuis.
Afscheid
Gelukkig heb ik die paar uurtjes, die we nog hadden met Teun, volledig mezelf kunnen geven. Alles is op dvd gezet, dat wilde ik graag, vooral omdat Tim er niet bij kon zijn en hij toch nog klein is en er geen herinnering aan had gehad. Vanaf het moment dat Teun naar beneden kwam en in zijn reiskoffertje gelegd werd. Die had ik al meteen thuis gekregen toen Teun uit het ziekenhuis kwam, met de autopsie. Daar hebben Tim en Marloes mee kunnen werken, geschilderd enzo. Heel het afscheid zoals mijn kleine man was. Kinderliedjes, rode ballonnen, verhaaltjes van Winnie de Poe, bellenblazen en sterretjes. Het leek wel een kinderfeestje en dat was ook de bedoeling. Ik vond het prachtig, al klinkt dat natuurlijk heel vreemd. Een feest, om te laten zien wat voor mannetje mijn Teun was, dat was het allerlaatste wat ik voor hem kon doen. Sommige mensen geschokt, andere hadden er wel een idee van, met name de mensen die mij kennen. 4 weken heeft Teun nog op het crematorium gestaan, bedenktijd, we hebben as-sieraden besteld en ieder (grootouders, ouders, zus en broer) zo een zoals ze Teun willen herdenken. Een superketting om mijn nek met een beetje van Teun erin. Yin/Yang, voor mij staande als een 2 eenheid, zoals Teun en Tim zijn. Marloes een lief klein hartje en voor Tim een stoer mannelijk, rond kokertje. Teun heeft zijn eigen plekje op de kast, thuis, inmiddels, ik kan er naar toe wanneer ik wil en tegen hem praten en kusjes geven. Hij is weer thuis!!
Laatste verloop
5 dagen na Teuntjes afscheid, mocht Tim weer naar huis. Hij was weer gezond verklaard en doet het nu prima, na een periode van zoeken en afwachten, naar en op Teun. Hij vult zijn leegte nu met ons, de kids van de peuterspeelzaal, doet hij weer gelukkig en heel goed en dat is hartverscheurend. Misschien geen bewuste herinnering aan zijn broertje, die houden wij wel levend, maar ik weet, Teun zit in zijn bloed, hart en gedachte, dat kan niet anders. Zie je Tim, dan zie je Teun, ik heb hier zijn spiegelbeeld rondlopen, elke dag. En dat geeft zo’n dubbel gevoel…. Verjaardagen, feestelijkheden, sinterklaas, kerst en nieuwjaar! Bij elk evenement steken we Teun zijn kaars op en is hij er toch bij. Marloes heeft het op school heel moeilijk gehad, ondanks dat ze redelijk goed werd opgevangen. Ook daar heb ik mijn ziel en zaligheid ingestoken natuurlijk, net als met Tim’s beter worden. Gelukkig gaat het heel goed nu en heeft ze haar 1e diploma van dieren EHBO op zak, nu de rest nog, maar dat zal wel meevallen. Ook hebben we met ons drieën de verhuizing achter de rug. Wat een crime, dat binnenlopen in je nieuwe huis. Mijn oudste langs me, Tim aan de hand en Teun in zijn urntje in mijn andere arm. Wat een binnenkomst, maar we zijn er alle vier. En het gaat goed met de kids in ons huis. En ja, dan is alles achter de rug en begint het allemaal naar boven te komen. Leve de professionele hulp. Ik kan wel goed met mijn ouders en dochter praten, gebeurt elke dag, maar ja, zij zitten ook met de sores. En iedereen heeft zijn eigen gevoelens naar Teun toe, natuurlijk. Mijn dochter haar broertje en Tim een verhaal apart, mijn ouders en hun kleinkind. Poeh, wat een verhaal, maar opgelucht dat ik het kon doen.
De uitslag van de autopsie? Teun heeft een griepvirus op zijn hartje gekregen, dat is de enige spier die daar dus niet tegen kan, de kans grof geschat 1:100.000, botte pech. Door zoiets alledaags, je kind aan verliezen. Wat heeft het voor nut?
Waarom? Waarom?
