Ons verhaal begon al toen we besloten om kinderen te willen. 2 jaar hebben we de natuur haar gang laten gaan, zonder succes.
In juli 2014 doorverwezen naar fertiliteit, een hele klap voor ons beiden. 2x inseminatie gehad en al snel vond de dokter dat dit zinloos ging zijn. Het verdict luidde IVF/ICSI.
Ik vroeg me al snel af “waar ben ik aan begonnen?”
2 jaar hormonen en 5 behandelingen zonder succes. Ik besloot om te pauzeren, ik kon niet meer. Na een jaar pauze en te trouwen, gingen we in juni voor onze laatste, terugbetaalde behandeling. Met succes! We waren zwanger, en niet van 1 baby’tje, maar 2! Mijn man was onmiddellijk in de wolken, ik vooral gechoqueerd. Ik dacht “oh god, hoe gaan we dit doen?”
Na 2 weken legde ik mij er bij neer en kon ik oprecht heel blij zijn.
Maar die blijdschap keerde al snel, tussen 11 en 12 weken verloor ik bloed, ik dacht het ergste. Naar spoed, onze baby’tjes waren gelukkig in orde. Iets na m’n 12 weken verloor ik “iets hard”, ik dacht alweer het ergste, het was een bloedklonter. Vanaf nu moest ik platte rust houden.
Onze baby’tjes deden het goed, om de 2 weken moest ik naar de dokter voor opvolging. Daar kwam onze 16-weken controle, we keken er, zoals altijd, enorm naar uit.
De dokter startte en trok al snel een bezorgd gezicht met de woorden “er klopt iets niet, mevrouw, ik ga even alles extra controleren”. Het hoofdje van Auraya* was kleiner, haar hartje klopte niet meer en er was geen doorbloeding meer in de navelstreng. De tafel en de grond zakte onder me uit. Ik voel(de) me zo schuldig! Ik voelde me zo ellendig, ik moest ons dode meisje nog een hele zwangerschap meedragen.
Gelukkig deed ons Yelena het verder goed.
Rond kerst (2017) voelde ik me niet zending, wat vermoeider dan anders, niet echt eetlust, ik zocht er niks achter. 28/12/2017 besloot Yelena, veel te vroeg, om al een proces in gang te duwen, mijn water brak. Al snel kreeg ik medicatie; weeënremmers, magnesium, om haar voor te bereiden om te komen. Ze was immers veel te snel, ik was nog maar 29+5 als m’n water brak. Van 28/12/2017 tot 31/12/2017 platte rust en veel medicatie. Ondanks de medicatie, besloot Yelena 31/12/2017 om toch het levenslicht te zien. Auraya* volgde, stil… heel stil, heel klein. Oh, wat was ze mooi.
Ik had/heb er nog altijd geen woorden voor. Yelena nam een goeie start en doet het nog steeds goed. 19/2/18 mochten we naar huis komen. Ik was zo verdrietig, maar 1 meisje mee naar huis, maar 1 bedje op de kamer, een buggy voor 1 baby…. 🙁
Ik kan iedere dag wenen. Helaas kan ik mijn man niet vinden voor m’n verdriet. Hij zegt wel dat hij me begrijpt, maar zo voelt het voor mij niet.
Ik verwerk dit dus merendeels alleen. Mijn man heeft duidelijk een andere (voor mij onbekende) manier van rouwen.
Yelena & Auraya*
Beiden geboren op 31-12-2017
✩ Auraya overleden op 25-09-2017✩
