Dexter* & Morris*

Wij zijn Axel en Christianne, ouders van drie prachtige kinderen. Dexter, Morris en Lucie.

Na bijna vier jaar strijden voor een zwangerschap, teleurstelling na teleurstelling en uiteindelijk een medisch traject, bleken we na de zesde IUI-behandeling halverwege 2016 dan toch eindelijk een kindje te verwachten. We konden het bijna niet geloven. We wisten dat het vanwege de behandeling mogelijk twee kindjes konden zijn, maar de verrassing was enorm toen dat ook echt zo bleek te zijn.

Een tweeling! Wauw! De arts die de echo maakte noemde kort de risico’s van een tweelingzwangerschap, maar gaf ook aan dat het hier om de meest gunstige variant van de tweeling leek te gaan. Twee-eiig, allebei een eigen vruchtzak, etc. Dolgelukkig vertrokken we weer uit het ziekenhuis om op weg naar huis meteen twee dezelfde outfits te kopen in het kleinste maatje dat er in de winkel hing. Aan de risico’s dachten we niet meer, het gaat tenslotte meestal goed.

Op alle volgende echo’s zagen we de twee kruimeltjes blakend van gezondheid lekker in het rond spartelen. De 20-weken echo kwam eraan en natuurlijk waren we nerveus. Zou alles wel goed zijn met onze kindjes? En we wilden toch ook wel graag weten of we jongens of meisjes mochten verwachten. Alle zorgen bleken voor niets. Onze jongens zagen er kerngezond uit, netjes volgens het boekje. Bij tweelingzwangerschappen werd er ook standaard een meting van de baarmoedermond uitgevoerd en ook die was perfect. Voor de zekerheid zou die meting na een week of zes nog eens herhaald worden, werd ons verteld. Een last viel van onze schouders. Alles zag er zo goed uit dat we eindelijk opgelucht adem durfden te halen. We hoefden alleen nog maar te genieten tot het einde van de zwangerschap. Dachten we. We wisten toen nog niet dat de zwangerschap die zes weken later niet zou halen…

Na 22 weken ging ik met wat kleine en schijnbaar onschuldige klachten het ziekenhuis. Ik mocht meteen langskomen. Fijn, want dan kon ik snel weer gerustgesteld aan het werk. Axel zat op dat moment voor werk in Zuidoost-Duitsland.

De arts in het ziekenhuis kon mij niet geruststellen. Ik moest onmiddellijk mijn man bellen om hem te vertellen dat ik diezelfde ochtend nog geopereerd zou worden en dat hij dus naar huis moest komen. De lengte van de baarmoedermond was in twee weken gehalveerd en de operatie zou een vroeggeboorte moeten voorkomen. Twee dagen later werd ik met opgedragen bedrust naar huis gestuurd. Ik bereidde me voor op vijftien weken in bed, maar ook dit bleek te optimistisch…

Met een termijn van 23 weken en 4 dagen stapten we ’s avonds rond half 12 in bed. Niet lang daarna voelde ik de vliezen breken. Foute boel, want we waren intussen ingelicht dat er niets gedaan kan worden voor kindjes die geboren worden voor 24 weken zwangerschap. We haastten ons naar het ziekenhuis in Tilburg, waar vastgesteld werd dat de vliezen van het onderste kindje waren gebroken. Omdat ik geen weeën had, werden we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht gebracht per ambulance.

De weeën volgden de volgende dag, maar met weeënremmers hebben we de bevalling kunnen uitstellen tot een termijn van 24 weken en 1 dag.

Op 24 november 2016 zijn we voor het eerst ouders geworden. Als eerste werd Dexter geboren. Met een gewicht van 750 gram een flinke baby voor deze termijn. Een klein uur later kwam Morris ter wereld. Kleine Morris woog slechts 460 gram. Beide jongens streden vanaf de eerste seconde voor hun leven en werden naar de NICU gebracht, waar het gevecht doorging.

Op 26 november 2016 werden we in de ochtend wakker gebeld door de dienstdoende arts op de NICU. We moesten zo snel mogelijk komen, want het ging niet goed met Morris. Bij aankomst werd ons verteld dat hij een klaplong en een hersenbloeding had gehad. Hij leek er niet meer bovenop te komen. Na drie uur alles geprobeerd te hebben, moesten we hem laten gaan. Het kon niet. Het was te vroeg. Te klein. Te kwetsbaar.

Terwijl we het afscheid van Morris aan het voorbereiden waren, maakten we ons de wereld van de Neonatologische Intensive Care Unit eigen en hoopten we dat het wankele evenwicht waarin Dexter verkeerde de goede kant op zou uitslaan. In de weken die volgden hebben we meer gehuild, meer gelachen en meer liefde gekend dan we ooit voor mogelijk hielden. Er waren tegenslagen voor Dexter, maar als een echte strijder overwon hij ze allemaal. Bijna allemaal…

Op 21 december 2016 werd er bij Dexter een enorme bloeding in zijn kleine hersenen ontdekt. Eerder die dag werd nog besproken hoe goed hij het deed, maar nu werd elk toekomstperspectief voor hem in één keer van tafel geveegd. Een MRI bevestigde waar iedereen bang voor was.

Op 22 december 2016, exact vier weken na hun geboorte, hebben we in overleg met de artsen moeten besluiten de behandeling van Dexter te staken. Met de stethoscoop van de arts luisterden we naar zijn hartje, terwijl hij bij ons lag. Heel in de verte hoorden we zo nu en dan nog een voorzichtige hartslag….tot het stopte. Oorverdovende stilte.

Intussen zijn we ruim anderhalf jaar verder. Zes dagen na hun eerste verjaardag mochten we in november 2017 hun kleine zusje Lucie gezond en wel in onze armen sluiten.

Dexter* & Morris*
Beiden geboren op 24-11-2016
✩ Dexter overleden op 22-12-2016 ✩
✩ Morris overleden op 26-11-2016 ✩

 

 

 

 

 

Please follow and like us:

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.