Als verdriet langer duurt dan ‘normaal’, voelt een verliesmama soms nog maar weinig begrip voor haar situatie. Gelukkig geldt dit niet voor elke verliesouder en zijn er ook vele mooie verhalen te vertellen. Dat er nog ruimte is voor verbetering blijkt helaas uit recente reacties in onze besloten FB groep TweelingEngeltjes. Schrijnend vaak worden onderling vaak herkenbare pijnlijke reacties uitgewisseld en gedeeld. Reacties die getuigen van onbegrip in plaats van het o zo nodige begrip voor de verwarrende gevoelens na het overlijden van je kindje(s).
Toon wat vaker begrip
‘Ze hebben toch niet geleefd.’ Een veel gehoorde uitspraak. Ook wij kregen dit te horen. Maar maakt dat ons verdriet minder evident? Wie bepaalt hoeveel verdriet je mag hebben. En als het verdriet na een jaar nog geen ‘plekje’ heeft gekregen, is er iets faliekant mis met je. Tenminste als je de uitspraken van je omgeving moet geloven.
‘Laat ze maar naar de koeling gaan, ze worden er niet mooier op.’ Het advies dat wij kregen op de dag van de stille geboorte van Milan & Timo 20 jaar geleden. Met slechts enkele uurtjes moesten wij het de rest van ons leven doen. Geen extra tijd werd ons met onze kinderen gegeven. Verdoofd door de omstandigheden dacht ik toen dat het ‘normaal’ was. Nu weet ik wel beter.
Elk kind heeft bestaansrecht
Gelukkig is er al veel veranderd sinds wij onze tweeling verloren. Prachtige initiatieven opgezet door en voor verliesouders. Zoals ‘Wij BRP’. Helaas nodig. Omdat ooit iemand bepaalde dat sommige kinderen nooit bestaan hebben. Kinderen die na een zwangerschapsduur van minder dan 24 weken levenloos geboren worden; dan wel binnen 24 uur na de geboorte overlijden. Een oude wet. Niet meer van deze tijd. Te makkelijk wordt hiermee over de gevoelens van een ander gestapt én geoordeeld. Ja, soms zelfs veroordeeld.
Kinderen die we onder ons hart gedragen en gekoesterd hebben. Kinderen die nooit een voetstap op deze aarde hebben gezet of een ademteug hebben genomen, maar van wie wij al hielden nog voor we wisten van hun bestaan. Onbegrijpelijk.
Bizar dat anderen beslissen én oordelen over het bestaansrecht van jouw kind en de duur en mate van verdriet
Medeleven ook als het langer duurt dan ‘normaal’
We kunnen een voorbeeld nemen aan de kudde van de ‘rouwende orka’. Het is wereldnieuws geweest. Een half uur na de geboorte op 25 juli jl. overleed het orka kalfje. Maar liefst 17 dagen en meer dan 1.500 km. lang heeft haar intens verdrietige mama Tahlequah (ook wel J35 genoemd) haar levenloze dochter bij zich gehouden. Onder het toeziend oog van vele andere orka’s werd ze gesteund bij wat ze voelde dat ze moest doen. Ook al duurde haar verdriet langer dan gebruikelijk, de orka’s haar omgeving lieten haar. Respecteerden haar. Ze is letterlijk uniek in haar soort. Ze gaven haar de tijd die ze nodig had. Want afscheid nemen was voor haar veel te moeilijk. Hoe kun je ook zomaar je kind dat je met zoveel liefde gedragen en gekoesterd hebt en naar wie je al maanden uitkeek, zomaar loslaten? Letterlijk loslaten, alsof het nooit heeft bestaan?
Hartverscheurende liefde voor het overleden kind bij mens én dier
Elke keer als haar dochter naar de bodem van de zee dreigde te zinken, haalde mama orka haar met liefde weer naar boven. Dicht bij haar. Hartverscheurend waren de foto’s en de video van het tafereel die de afgelopen weken de hele wereld overgingen. Afscheid nemen van wat je met zoveel liefde gedragen en gekoesterd hebt, is moeilijk. Voor mens én dier zoals blijkt. En terecht. Onbekend is of mama orka na 17 dagen bewust afscheid heeft genomen van haar baby of dat ze haar niet meer bij haar kón houden omdat het levenloze lichaam dat niet meer toeliet.
Toon wat meer begrip, geef wat meer aandacht én ruimte
Een verliesouder verdient ook alle aandacht en ruimte net zolang als zij dat nodig heeft. Net als deze orka mama. Dapper pakte én kreeg ze meer tijd dan in haar wereld gebruikelijk is. Want niets is meer normaal na de dood van je kindje.
Een prachtig voorbeeld uit de natuur. Waarbij meer begrip, aandacht en liefde voor elkaar de boventoon voert. Daar kunnen wij mensen soms nog een voorbeeld aan nemen.
Lees ook een eerder blog van Petra: ‘Wordt je leven ooit weer normaal?’ of het volgende blog van Petra: ‘Brief van een rouwende moeder’
