De dood ontnam ons onze tweeling - TweelingEngeltjes

De dood ontnam ons onze tweeling

Doodgeboren zijn onze tweelingjongens Milan & Timo. Ze zouden 18 juni a.s. 21 jaar worden. Tenminste, als alles anders was verlopen voor hen. Voor ons. 18 juni was niet hun uitgerekende datum, dat was 16 oktober. Ze zijn dus veel te vroeg geboren. In stilte geboren met 23+3 weken zwangerschap. Veel te vroeg braken hun vliezen. Mijn baarmoeder dacht vast en zeker dat het al tijd was voor een bevalling. Het werd te zwaar, lichamelijk. Maar onze jongens waren er nog niet klaar voor. Samen en in stilte wachtten we in het ziekenhuisbed op hun dood. Ja, daar kwam het 21 jaar geleden in feite op neer. Ondanks altijd nog dat sprankje hoop dat ze wellicht die 25 weken grens zouden halen. De grens van levensvatbaarheid was toen 25 weken. Sinds 2010 is die grens verlaagd naar 24 weken. Toen, met 25 weken zou de medische wereld onze jongens alle kansen geven. Vóór die termijn was het simpelweg afwachten tot de dood hen greep.

Hoe zou het zijn als … ?

Ik heb nooit nagedacht over een leven met hen in ons midden. Ik heb nooit bedacht dat ze naar de peuterspeelzaal hadden gemoeten, of de overstap naar de basisschool hadden moeten maken. In mijn hoofd zijn ze altijd die kleine prachtige dappere jongetjes gebleven. Jochies die keihard hebben gevochten om bij ons te kunnen blijven. Ze zijn in mijn gedachten nooit gegroeid. Misschien heb ik daarom niet zo’n last gehad van het gemis van al die mijlpalen van Milan & Timo die onze kinderen voor wie we wel mogen zorgen, Esra en Arlin, wél hebben doorgemaakt? Of misschien heb ik dat nooit gehad omdat Esra al snel in ons leven kwam? En later Arlin die ons gezin toch compleet maakte?

Doodsoorzaak onbekend

Milan & Timo werden 4 maanden voor hun uitgerekende datum in stilte geboren. De as van onze jongens zit in een urn die in de woonkamer staat. Een prachtig door een kunstenaar ontworpen beeld. Twee handen die twee tulpen liefdevol vasthouden. De tulpen met elk een afgebroken steel, staan symbool voor het abrupt afgebroken leven van onze jongens. Een leven dat wij liefdevol koesteren. Nog steeds. Ook al zijn ze in stilte geboren. Het rapport van de patholoog bestempelde de doodsoorzaak van onze jongens als onbekend. Wat botweg betekende dat onze kinderen pech hebben gehad. Een samenloop van onbekende factoren is hen fataal geworden. Nog in mijn buik. Daarom de verklaring: Een eerste zwangerschap en dan gelijk twee kindjes, dat was te zwaar voor mijn baarmoeder. Saillant detail: Arlin werd geboren met een gewicht van maar liefst 10 pond!

Mijn lichaam liet me in de steek

Het verlies van onze jongens was verwoestend. Ik had een gezonde, actieve zwangerschap gehad. Alles was perfect. Ik kon niet begrijpen hoe mijn lichaam me zo in de steek had kunnen laten. Hoe mijn lichaam onze Milan & Timo zo in de steek had kunnen laten. Mijn wereld verbrijzelde in een miljoen stukken. De mooie toekomst die ik voor ogen had met ons gezin van vier werd een somber, desolaat landschap van twee. Ik was over het algemeen een gelukkig persoon, maar nadat onze kinderen dood werden geboren, voelde ik me een tijd lang schuldig aan hun dood. Ik voelde me een wrak.

De stille geboorte van onze kinderen vond ik ook zo vreselijk onrechtvaardig. We kregen het meest ongelofelijke geschenk ter wereld. Zelfs in tweevoud. Om het vervolgens in een letterlijke hartslag te verliezen. Er volgden zoveel onbeantwoorde vragen die begonnen met: Waarom …?

Het is ook iets zo niet van deze tijd, maar juist iets uit de 18e eeuw. Iets dat niet mogelijk zou moeten zijn in deze tijd van medische wonderen. En toch gebeurt het nog steeds, en het gebeurt veel. In 2016 werden maar liefst 811 kinderen dood geboren na een zwangerschap van 22 weken of meer. En dat alleen al in Nederland. De kinderen jonger dan 22 weken zwangerschap zijn niet eens meegerekend.

De dood ontnam ons onze tweeling. Wat volgde was een hartverscheurende reis. Ik heb mezelf de tijd gegeven om te rouwen, maar ik liet de dood van onze jongens niet in negatieve zin mijn toekomst bepalen.

Toch weer genieten

Onze oudste dochter wordt in juni van dit jaar 20. Een jaartje jonger dan onze tweelingjongens nu hadden kunnen zijn. We vinden het heerlijk dat we al 20 jaar van haar mogen genieten. En dat we voor haar mogen zorgen. Van al haar mijlpalen hebben we intens genoten. En er komen er nog meer aan. Al ruim een jaar is ze dolblij met haar eigen autootje dat haar meer vrijheid geeft. Spannend? Jazeker! Maar vanaf het moment dat Arthur haar navelstreng doorknipte is het loslaten begonnen en genieten we van haar. Onze jongste zoon maakte ons gezin haast 17 jaar geleden pas echt compleet. Een heerlijke jongen. Ook van zijn mijlpalen hebben we intens genoten. En ook voor hem komen er nog meer aan. Nu is hij waanzinnig blij met zijn nieuwe scooter. Spannend? Jazeker! Maar vanaf het moment dat hij na de keizersnede zijn eerste ademteug kon nemen, genieten we van hem.

Onmiddellijk nadat we Milan & Timo verloren, wist ik al heel snel dat ik weer opnieuw zwanger wilde worden. Ik was zwanger de tweede maand nadat de obductie had uitgewezen dat niets een nieuwe zwangerschap in de weg stond. Op de geboortedag van Milan & Timo een jaar later was ik uitgerekend van Esra. Precies 349 dagen na de stille geboorte van Milan & Timo werd ons derde kindje en eerste dochter Esra geboren. Milan & Timo maakten me voor het eerst mama, maar mijn moedergevoelens kon ik pas echt kwijt na haar geboorte.

Esra genas mijn verdriet niet op magische wijze. Maar ze maakte het me wel makkelijker om te accepteren dat Milan & Timo op een andere manier dan verwacht, ons leven verrijkten. Ze vulde niet op wonderbaarlijke wijze het gat dat Milan & Timo hadden achtergelaten. Maar ik zag dankzij haar wel weer een gelukkige toekomst. Het was zeker geen gemakkelijke tweede zwangerschap, maar ik denk niet dat het makkelijker zou zijn geweest als ik vijf jaar had gewacht. De dood van je kindje(s) is niet iets wat je ‘een plekje geeft’. Je leert ermee te leven. Je leert de dood van je kinderen te verweven in je ‘zijn’. Het is een onzichtbaar litteken dat zowel ellende als kracht vertegenwoordigt.

Onze Regenboogdochter gaf ons de hoop terug

Esra kwam niet in de plaats van Milan & Timo, maar zij gaf ons de hoop terug. Zij gaf mij het vertrouwen in mijn lichaam terug. Haar heerlijke ‘zijn’ vanaf baby tot nu hebben me leren genieten van het leven. Onze vreugde om haar, leerde ons het verdriet om Milan & Timo te dragen. Zodat zulke verschillende emoties naast elkaar konden bestaan. Zonder elkaar te hinderen. Een lach en een traan. Zo is het leven. Ik ben gegroeid als persoon. Ik heb leren accepteren dat het leven vaak oneerlijk is, maar dat er ook schoonheid is in al die waanzin.

Milan & Timo gaven me in hun veel te korte leven veel dingen. Ze maakten me sterker dan ik ooit was. Ze gaven me de passie om voor vele andere onzichtbare ouders van een tweeling via TweelingEngeltjes een ‘baken’ te zijn. Ze gaven me de gave om te zien hoe kostbaar het leven is en om het intens te waarderen.

Geduld, moed en liefde

Vlak na het overlijden van onze jongens dacht ik dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen worden. Ik kon me niet voorstellen dat ik me op een gegeven moment weer goed zou voelen. Zonder mentale pijn. Maar ik heb ervoor geknokt samen met Arthur om ’s morgens wakker te kunnen worden zonder verdriet en schuldgevoelens. Het lijkt misschien onmogelijk als je vastzit in de uitgestrekte zee van verlies, maar er is echt leven na de doodgeboorte. Een prachtig leven zelfs. Er is geduld, moed en liefde voor nodig, maar er komen echt weer mooie(re) dagen.

Please follow and like us:

Petra is mama van Milan* & Timo*, in stilte geboren op 18 juni 1998 na 23+3 weken zwangerschap. Esra (1999) en Arlin (2002). Er is geen aanwijsbare oorzaak voor het te vroeg breken van de vliezen waarop de dood volgde. Vermoedelijke reden: een eerste zwangerschap en dan gelijk twee kindjes, was te zwaar voor de baarmoeder. Het verhaal van Milan* & Timo* lees je bij 'Ouders vertellen' op deze site. Petra is oprichtster van TweelingEngeltjes en schrijft om andere verliesouders en hun omgeving te inspireren.

6 Reacties

  • Marinde

    Lieve Petra,

    Wat prachtig mooi geschreven.
    Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees,
    Ik heb alleen nog niet zo’n prachtig vervolg als jij, je geeft me hiermee wat licht aan het einde van de tunnel.

    25 augustus zijn onze jongens geboren met 23 weken en 2 dagen. Per toeval kwam ik dit verhaal van je tegen en ik wil je bedanken voor het delen.

    Liefs

    • Petra

      Lieve Marinde,

      Dankjewel voor jouw reactie. Het doet me goed dat mijn woorden die mijn verhaal vertellen, je wat licht geven. Ja, het is een donkere tunnel waar je nu middenin zit. Maar ik hoop zo dat ook jouw toekomst er op enig moment weer veel mooier uitziet dan dat je nu durft te bedenken. Wat intens verdrietig dat je mama werd van twee prachtige zoontjes, maar dat ook jij ze niet mag zien opgroeien. Alleen nog maar groeien en wat tijd, het enige dat ze nog nodig hadden naast al je liefde die je hen gaf. Heel veel moed gewenst om je kanjers in je leven te verweven, mee te nemen in je leven, bij alles wat je doet.

      Ik zou je ook nog willen wijzen op de besloten FB groep TweelingEngeltjes. Een groep voor en door ouders zoals jij en ik. Je kunt er je eigen verhaal kwijt, schrijven met mensen die je als geen ander begrijpen.

  • Yvonne Smulders

    Heel verdrietig dat het zo is gegaan….dit is tegelijk een verhaal van hoop en heel veel liefde❤
    Veel herkenning..de moeilijke periode die volgt na het overlijden van je kind(jes), maar zeker ook de toekomst die ondanks het immense verdriet weer rooskleurig is.
    Mede dankzij de liefde die blijft bestaan voor al onze overleden kindjes. En hun namen die genoemd blijven worden.
    Prachtig verwoord Petra ??❤❤

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.