Foto’s waardoor je hart breekt

Dit blog is voor de sterken, de nabestaanden, de vaders en moeders met lege armen en gebroken harten. Het is geschreven voor de vaders en moeders die vaak in stilte lijden en in de schaduw worden gelaten en vergeten. Het is voor de broertjes en zusjes die nooit hun overleden broertje en/of zusje zullen ontmoeten maar wel geconfronteerd worden met de volwassen emotie van verdriet, liefde en verlies.

In dit blog enkele foto’s van wondertjes die om welke reden dan ook niet konden blijven. Wondertjes waarvan niemand ooit had kunnen bedenken dat ze tegelijkertijd zoveel liefde zouden geven en zoveel pijn zouden veroorzaken.

Bewonder deze foto’s. Net zoals de papa’s en mama’s van al deze kindjes dagelijks doen. In herinnering voelen ze nog het zachte huidje dat ze ontelbare keren in slechts zeer korte tijd hebben gestreeld. De wangetjes die ze hebben gekust, en de handjes en voetjes die ze hebben vast gehouden. Ook zij hadden nooit verwacht dat ze hun lieverd ooit zouden verliezen aan de dood.

Want van een vader en een moeder wordt verondersteld dat ze hun kinderen overleven. Het druist keihard tegen de natuur in als een nachtmerrie dan werkelijkheid wordt. Een werkelijkheid voor vele ouderparen. Wanneer je als ouder je kind verliest, stopt je wereld met draaien en je hart breekt in ontelbare stukjes.

Sem & Liz, geboren na een zwangerschap van 20+1 weken.

Want geen enkele vader en moeder zou ooit het mooiste mandje moeten uitzoeken voor zijn/haar kindje(s).

 

Als verliesouder voel je je de ene dag al heel wat, om vervolgens de volgende dag volledig gebroken in je bed te blijven. De levensvreugde is na het verlies van je kindje uit je lichaam gezogen en vervangen door een pijn die zo krachtig is dat je lijk te verdrinken in je verdriet. Want je wereld is onherstelbaar verbrijzeld.

Daan & Koen, geboren na 20+5 en 20+6 weken zwangerschap.

Want geen enkiele vader en moeder zou ooit het levenloze lichaam van zijn/haar kindje(s) in een houten hart moeten leggen.

 

Het verdriet houdt nooit echt op. Zeker niet vlak na het overlijden. Het begint elke dag als je wakker wordt en volgt je als een puppy, overal waar je maar gaat. Het verdriet kruipt ’s nachts met je mee in bed en wikkelt zijn armen om je hart. Een korte slaap is het enige rustpunt. De dromen over je overleden kindje geven wat troost, maar als je wakker wordt, begint de nachtmerrie van je leven opnieuw. Je overleden kindje is als laatste gedachte bij je voordat je je ogen sluit en het eerste waar je aan denkt als je weer wakker wordt. Je kindje is dood en je bent niet in staat om jezelf te troosten.

 

Jaïro & Juesh, geboren na een zwangerschap van 8 maanden en 2 dagen.

Want geen enkele vader of moeder zou ooit een foto van zijn/haar kindje(s) in een open kistje moeten maken.

 

Je dagen worden nu geteld in weken en maanden. De laatste woordjes, knuffels en kusjes zijn voor altijd in je herinnering.  Kleine dingen, herinneringen aan je kindje kunnen je de adem benemen zonder enige waarschuwing vooraf. Je hersenen weigeren te geloven dat je kindje echt is overleden. Je lichaam doet pijn. De fysieke pijn wordt een deel van je dagelijks leven. Er zijn dagen dat je het gevoel hebt dat je langzaam je verstand verliest.

Xavi, in stilte geboren na een zwangerschap van 35 weken, Tweelingbroer Kenji groeit zonder hem op.

Want geen enkele vader of moeder zou ooit zijn/haar kindje(s) voor het eerst én voor het laatst de mooiste kleertjes moeten aantrekken voor het definitieve afscheid.

 

Je dagen breng je door met het in twijfel trekken van elke beslissing die je hebt genomen. Steeds weer die vragen die beginnen met ‘Wat als…. ‘. Je vecht elke dag tegen je schuldgevoelens. Ze sijpelen langzaam door je ziel. Je vraagt je af of je wel genoeg van je kindje hield. Je blijft op zoek naar antwoorden op vragen. Antwoorden die nooit gevonden zullen worden. Steeds weer opnieuw overdenk je elk woord dat gezegd is, alles wat niet gezegd werd. Je gedachten zijn je vijand geworden en weigeren te zwijgen. Je zou met elke vezel van je wezen willen dat je een herkansing kreeg. Ouders beschermen hun kinderen. Maar jij was niet in staat je kindje(s) te beschermen tegen demonen die veel sterker waren dan jij.

Mama neemt definitief afscheid van Jaïro & Juesh.

Want geen enkele vader of moeder zou ooit zijn/haar kindje(s) definitief vaarwel moeten zeggen.

 

Als je gelooft, bid je. Elke ochtend en elke avond. Biddend om aanvaarding, vrede, leiding en kracht.  Je vraagt om tekenen dat je kindje het goed heeft daar waar het nu is. Je kijkt naar de hemel in de wolken, verlangend naar iets dat je een gevoel van vrede zal geven. Een lied, een zonsondergang, wolken die op een engel lijken, overspoelen je hart met golven van hoop dat je kindje veilig en op een betere plaats is.

Grafje van Jesse Mack & Joy Dani.

Want geen enkele vader of moeder zou ooit het graf van zijn/haar kindje(s) moeten bezoeken.

 

Je boekenkast bevat nu boeken waarvan je nooit had gedacht dat je ze ooit nodig zou hebben of zou krijgen. Boeken over het verlies van een kind. Boeken over stadia van verdriet en hoe je het kunt overleven. Boeken die geen enkele ouder ooit zou moeten aanraken of lezen.

De mooiste bloemstukken voor Juesh & Jaïro.

Want geen enkele vader of moeder zou ooit de mooiste bloemen moeten uitzoeken voor zijn/haar kindje(s).

 

Je droomt van een toekomst die er nooit zal komen. Andere moeders en kinderen herinneren je aan je verlies. Je gezin is nooit meer compleet. Oude tradities zijn te pijnlijk om voort te zetten. Nieuwe tradities voelen als verraad aan je overleden kindje. Familiefoto’s missen nu het gezichtje dat je zo graag wou willen zien.

Renee in haar kistje, haar tweelingzusje Amelie groeit zonder haar op.

Want niemand zou ooit het deksel van het kistje van zijn/haar kindje(s) definitief moeten sluiten.

 

Vrienden pakken hun leven weer op. Ze gaan terug naar hun levende kinderen. Hun telefoontjes en bezoeken komen minder vaak voor en laten je met je verdriet alleen. Je leert dat het beter is om alleen te zijn dan je als een vreemdeling te voelen in een kamer vol mensen die bang zijn om je weg te kijken. Bang om de naam van je kind te spreken. Bang dat zij op een dag jou zullen zijn. Jouw werkelijkheid is hun grootste angst. Echte vrienden echter zijn het licht op je donkere dagen. Je kunt ze soms op slechts één hand tellen.

Emma in haar kistje, geboren met 23 weken zwangerschap. Tweelingbroer Liam groeit zonder haar op.

Want geen enkele vader of moeder zou moeten leren leven met het gemis van zijn/haar kindje(s).

 

Je probeert een nieuwe betekenis voor je leven te vinden. Je verlies heeft een leegte achtergelaten zo diep als de oceaan.

Je woede wordt je kracht. Je verlies wordt je passie. Je vindt een stem waarvan je het bestaan niet kende. Je ziel komt tot leven en voedt zich met je verdriet. Je pijn duwt je naar een pad dat je nieuwe doel wordt. Je reis is om je kind te eren, je hele leven lang.

 

Laatste rustplaats van Daan & Koen.

Want geen enkele vader of moeder zou zand moeten gooien om zijn/haar kindje(s) te begraven.

 

En van niemand mag verwacht worden terug te keren naar de persoon die hij/zij was voordat zijn/haar kindje stierf en definitief afscheid moesten nemen van hun kindje om vervolgens achter te blijven met lege handen en een verbrijzeld hart.

Destiny & Hope, geboren na een zwangerschap van 20 weken.

Want geen enkele vader of moeder zou ooit zijn/haar kindje(s) voor slechts een moment mogen bewonderen.

 

Met dank aan alle papa’s en mama’s wiens foto’s ik in dit blog mocht plaatsen.

 

Please follow and like us:

4 Reacties

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.