Het Consultatiebureau | TweelingEngeltjes

Het Consultatiebureau

De schrik van elke ouder, het consultatiebureau, tenminste zo lijkt het.

Maar niet voor mij, als moeder van drie kinderen waarvan ik de tweeling nooit mee naar huis mocht nemen. Ik keek uit naar dit soort triviale zaken van het ‘normale’ ouderschap. Waar het voor de meeste moeders misschien het verplichte bezoekje is aan een chagrijnige, betweterige mevrouw die je kind meet, weegt en onderzoekt om vervolgens aan de hand van een schema te bepalen of je oogappeltje wel volgens de gezette normen groeit, werd het voor mij echt een uitje.

Confrontaties liggen op de loer

Onze mooie meid, ruim een jaar na haar broertjes gezond geboren na een zwangerschap van ruim 37 weken, mocht onlangs weer op het consultatiebureau laten zien hoe geweldig ze het doet! Ze is zes maanden oud. Trots loop ik, met haar in mijn armen, het gebouw binnen waar ik moet zijn. Rechtsaf voorbij de balie, eenmaal linksaf en daar is het.

Op de deur hangt een bordje ‘Pas op! Spelende kinderen’. Ik doe de deur van de wachtruimte open en schrik meteen. Recht voor me staat een tweelingkinderwagen. Ik kan er figuurlijk niet omheen en in werkelijkheid moet ik wel. Het gevaarte blokkeert pontificaal de weg naar de omkleedtafels. De tweeling zelf is nergens te bekennen, stel ik al snel vast.

Ik focus me op ons ritueeltje. Lekker omkleden en kletsen met elkaar. Mijn dochter en ik. Ze mag op de weegschaal en ze wordt gemeten, ik ben uitermate tevreden met de resultaten. Maar in mijn ooghoek zie ik toch steeds weer die wagen staan. Rode bekleding, valt me op. Misschien zijn het meisjes, bedenk ik, daar heb ik toch altijd minder moeite mee.

We moeten een poosje wachten. Ik lees een boekje voor, zing een liedje en terwijl ik me met alle macht probeer te concentreren op het kerngezonde kind dat ik bij me heb, dwalen mijn gedachten voortdurend af naar de kinderen die ik niet bij me heb. Mijn tweeling. Mijn strijders. Mijn mannetjes.

Plots gaat de deur van de spreekkamer open. Twee jongetjes. Onmiddellijk voel ik de tranen branden, maar ik probeer ze tegen te houden. Ik wil de sfeer in de gezellige wachtruimte van het consultatiebureau niet verpesten. Maar de verpleegkundige ziet het en komt bij me zitten. Zij heeft onze intake gedaan en kent het verhaal, maar het verbaast me dat ze het meteen opmerkt. Intussen stromen de tranen over mijn wangen.

Verdrietig zijn mag

Ze neemt me mee naar de spreekkamer, waar ze de tijd neemt voor mijn verdriet, ondanks de volle wachtruimte. Daar sta ik dan, met mijn meisje stevig tegen me aangeklemd. Een moment waarop ik me ook schuldig begin te voelen dat ik zoveel verdriet voel terwijl ik een prachtige baby in mijn armen heb. Maar ik werd begrepen en het mocht er zijn. Mijn jongens mochten er zijn. Ik geef mijn dochter een stevige knuffel, veeg mijn tranen weg en we babbelen nog tien minuutjes over hoe fantastisch ze het doet. En wij ook!

Lees ook het volgende blog van Christianne: ‘Als het anders loopt dan verwacht.’

Please follow and like us:

Christianne is mama van Dexter* & Morris* en een mooie Regenboogdochter. Dexter & Morris zijn geboren op 24 november 2016 met 24+1 weken zwangerschap. Ondanks alle goede zorgen en hun vechtlust, overleed Morris op 26 november 2016 en Dexter op 22 december 2106. Christianne neemt je in haar blogs mee in haar wereld waarin ze vanaf het overlijden van haar tweeling geconfronteerd wordt met alledaagse confrontaties. Het levensverhaal van Dexter* & Morris* lees je bij 'Ouders vertellen' op deze site. 

2 Reacties

  • Jootje

    Wat een liefdevolle reactie van de verpleegkundige, zo zouden er meer moeten zijn. Ze heeft echt een gouden hart en dat heeft ze je laten voelen. Echt superrrrr. Ik zat het blog te lezen met een brok in m’n keel en tranen in m’n ogen. Van zulke reacties maakt m’n hart echt een sprongetje. <3 <3 hoe bitter het onderwerp eigenlijk ook is xxx Jootje
    dikke knuffel

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.