Verborgen verdriet

Ook al wil je omgeving dat je doorgaat, je schouders eronder zet, ‘er’ maar niet meer zoveel mee bezig bent. Je omgeving snapt niet dat de pijn blijft. Na verloop van tijd niet meer elke dag in alle hevigheid. Maar het is er. Altijd. Bij alles wat je doet. Soms op de achtergrond. Soms wat meer op de voorgrond. Het overvalt je op momenten dat je het minst voorbereid bent op verdrietige confrontaties. Het is een oneindige pijn.
Een verborgen verdriet.

Wat ik zelfs na jaren nog steeds voelde, was de oorverdovende stilte in de kamer nadat die vreselijke woorden tegen me werden uitgesproken. Het voelt alsof je zelf wel aanwezig bent, maar los van je eigen lichaam. De dokter spreekt, ik knik, maar ik begrijp het niet. Ik kan het niet begrijpen. Het is niet te begrijpen.

Verborgen verdriet dat schreeuwt om aandacht

Wat jij niet weet, is dat ik dat moment al duizend keer in mijn hoofd heb afgespeeld.
Wat je ook niet weet, is dat ik nog steeds over mijn overleden kindje(s) wil praten. Ook na ‘al’ die jaren nog. Ik wil juist dat je vragen stelt over mijn pijn, mijn verlies, mijn verdriet, maar ook vraagt naar mijn kindje(s) en hun naam uitspreekt. Ze maakten mij mama. Al zag je dat niet.

Want ik zet een masker op. Elke dag. Maar voor wie? Is het om mijzelf in bescherming te nemen of om jou te beschermen omdat jij je niet prettig voelt als ik praat over mijn verdriet?

Wat je nog meer niet weet, is dat niet alles altijd in orde is.
Wat je niet ziet, zijn de tranen die ik huil als ik alleen thuis ben.
Wat je niet voelt, is mijn verlangen naar mijn twee perfecte kindjes.
Wat je niet ziet, is het masker dat ik draag op feestjes.

Wanneer eindigt het nu eens?

Wat jij niet weet, maar ik wel, is dat er geen eind aan komt.
Wat jij niet weet, maar ik wel, is dat een verdriet zo groot als dit, een liefde zo puur als deze, geen einde zal kennen. Nooit.

Alles waar jij niets van ziet, voelt of weet, draag ik -onzichtbaar voor jou- met me mee. Elke dag. Elke dag van mijn nieuwe normaal. Als ik lach, als ik werk, als ik op de fiets zit, als ik boodschappen doe, als ik eten kook, als ik bij je op bezoek kom, als ik de was vouw, als ik de ramen lap, als ik op vakantie ben, als ik me aankleed, als ik eet, als ik slaap, als ik mijn andere kindje(s) naar school breng.
Ja, bij alles wat ik doe, is mijn verdriet aanwezig, maar verborgen voor jou. Strak verpakt van binnen. Onttrokken aan het zicht van de wereld.

Verborgen verdriet voor jou.

Lees ook een eerder blog van Petra: ‘Brief van een rouwende moeder’.

Lees het volgende blog van Petra: ‘Felicitatie overleden kindje’.

Please follow and like us: